Haast niet te geloven dat dit onze laatste stapdag is. Geen makkelijke want het doel is om ten laatste om 16.00 uur in la Storta Stazione te arriveren. De laatste 17 km naar Rome gaan we immers treinen zodat we niet langs de drukke ringweg met zijn ontelbare afritten, de industrieparken en buitenwijken rond Rome moeten. Wandelen tegen de klok wordt het op een tocht die volgens de Via Francigena-grafiek vooral veel piekjes laat zien.  

Een vroege ochtend in La Bella Tuscia op zo’n 56 km van Rome. Na het ontbijt nog gauw een fotomomentje ingelast van de leuke plaats waar we logeerden. Montefosco is behalve een gezellig vakantieverblijf vooral een actieve boerderij met de focus op hazelnootboomgaarden en de verwerking van hazelnoten tot allerlei producten (van hazelnootpasta tot geroosterde hazelnoten). In de omringende kastanjebossen worden varkens gekweekt voor de bekende prosciutto en porchetta. Een heerlijk adres om wat langer te verblijven maar … Rome roept en mijn medestappers staan kant en klaar voor dag 5 naar Campagnano di Roma.   

Vroeg opstaan, koffie en ontbijt, wandelschoenen aan, rugzak om, stempel gescoord … de dagelijkse routine van een pelgrim/wandelaar. Het is vandaag niet anders op onze 4e stapdag. Bijna halfweg richting Rome loopt deze etappe van Vetralla  naar één van de mooiste dorpjes in Italië, Capranica, om te eindigen in Sutri waar Etrusken en Romeinen een geschiedenisboek vol schreven.

Nog eenmaal lopen we langs de Porta Romana, het centrum van Viterbo uit. De drukte van de stad laten we achter ons op stapdag nummer 3 van onze wandeltocht naar Rome. Enthousiast gestart onder een bewolkte hemel … in de verkeerde richting. Dat heb je als je, zonder kijken of nadenken, als een stel gansjes de eerste in de rij volgt. Gelukkig zitten we snel weer goed. Simpelweg de Via Francigena-bordjes en -stickers volgen tot in Vetralla.

Een aangenaam zonnetje, wat verdwaalde witte wolken als wattenpropjes in de strak blauwe lucht … op dag 2 van onze voettocht zijn we nog exact 100 km verwijderd van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. De Via Francigena naar Viterbo, onze volgende bestemming, begint aan de Porta del Borgo, de massieve toegangspoort tot het centro storico, het historische stadsdeel van Montefiascone. Meteen een duik in de geschiedenis van deze stad die eeuwenlang belangrijk is geweest als tussenstop op de pelgrimstochten naar Rome én als veilige verblijfplaats voor heel wat pausen in onrustige middeleeuwse tijden.

Treinperikelen in druilerig België, toch keurig op tijd aangekomen in Rotterdam The Hague Airport en onder het genieten van een cappuccino (om al een beetje in de Italiaanse sfeer te komen) een eerste snelle kennismaking met de andere stappers van de Via Francigena-groep. De vlucht van Transavia brengt het zonnige Perugia van 23 graden en blauwe luchten met elke wegtikkende minuut dichterbij. Het uitzicht door het kleine vliegtuigraam verandert van witte slagroomwolken naar lichtgroene en donkergroene vlakken bij een enorm meer en minihuisjes tussen omgeploegde akkers.

Wie zei ook alweer dat alle wegen naar Rome leiden? Oh ja, dat was meneer Alain De Lille in 1175. En gelijk had hij want 840 jaar later onderzocht een team van experts hoeveel waarheid er schuilt in dit oude spreekwoord. Zij kwamen tot de verbijsterende ontdekking dat er maar liefst 486.713 wegen in Europa naar Rome leiden. Deze brengt je alvast met een 100 % zekerheid naar de eeuwige stad: de Via Francigena, een oude pelgrimsroute die begint in Canterbury (Engeland) en via Frankrijk en Zwitserland door Italië naar Rome loopt.

Op amper een uur rijden van mijn achterdeur ligt een heel bijzondere plek. Ik word er altijd instant blij, ik wil er altijd naartoe en er valt altijd wat te ontdekken. De Belgische Kust met zijn zee (niet altijd blauw, veel vaker grijs), zijn zandstrand en zijn duinen, is mijn perfecte ‘weg van huis’- bestemming. Die lange strook van 67 km van De Panne tot Knokke-Heist staat voor alleen maar genieten en is synoniem voor dat heerlijke vakantiegevoel dat mij overspoelt van zodra ik de zeewind voel en de golven zie. Die omgeving doet wat met een mens.

Het kan zo’n deugd doen aan onze oren, die zeldzame momenten van amper geluid. Stel je voor: geen zoemende auto’s of knetterende crossbrommers, geen ronkende tractors of piepende houtzagen, geen irritante ringtones van mobieltjes … alleen maar het fluiten van de vogeltjes en het ruisen van de boomblaadjes. Hoe zalig zou dat zijn? We gaan het uitproberen op het Stiltewandelpad ergens tussen Weert en Bornem. Stttt … stilte graag!

Nooit gehoord van de onfortuinlijke commandant Adolphe Rasquin? Wij ook niet maar de mens heeft wel een wandelroute op zijn naam. Van een stuk ‘wereldoorlogen’ geschiedenis met een neergestort vliegtuig, hevige gevechten rond een verdwenen boerderij naar kapelletjes en een abdij, langs heide en bos, waterplassen en wuivend riet om even later stil te staan bij kunst en gedichten, dit wordt een heel afwisselend wandelparcours van iets meer dan 22 km.

Heel leuk dat wandelen langs makkelijke en vlakke paadjes in ons zachte Waasland maar af en toe willen die benen van ons iets met meer pit. Het mag een keertje verder en uitdagender en bergop en bergaf. Tijd dus voor een XXL wandeling, tijd voor de Vlaamse Ardennen Challenge, een intensieve knooppunten-wandellus van 26 km met een hoogteverschil van 493 m. We ontdekken wondere bossen en zeldzame heide, getuigenheuvels en een mysterieuze toren, grotten en kapelletjes, bankjes en modderweggetjes en kunst onder de bomen en stappen voor en over de taalgrens. Klaar om mee te genieten? Daar gaan we, op naar het startpunt.   

Een ijzige decemberochtend, dikke jas en warme sjaal en wollen sokken aan, thermosje koffie mee en klaar voor een wandeling uit de lijst van ‘stationsstappers’, ideaal voor wie geen auto heeft of niet kan rijden (zoals ik) of gewoon iets milieuvriendelijker en route wil. Ik moet er eerlijkheidshalve bij zeggen dat de auto en niet de trein ons naar het beginpunt van de staptocht brengt maar dat is een klein detail. Het wandelen doen we zelf, heel duurzaam en groen en vooral heel nat. Ons avontuur op weg van het ene station naar het andere, van Schellebelle naar Schoonaarde, brengt ons langs 25 km van schone Oost-Vlaamse natuur! Met dank aan 33 knooppunten.

De 2 laatste dagen van onze Cubareis gluren door de busramen naar binnen. We zijn op weg van Santa Clara naar Havana, terug naar het noorden van het eiland, terug naar waar ons Caribisch avontuur begon. Over de A1 of de Autopista Nacional, via een tussenstop in Australia, doorkruisen we de provincies Cienfuegos en Matanzas, een rit van een paar uur door een vlak landschap, slechts onderbroken door koffie- en suikerrietvelden, een palmboom en bloemige struiken, langs een roestige camion met oplegger die een brommer vervoert, langs lage stenen muurtjes en vervallen schuurtjes, langs een os en een ploegende boer, onder een hoge ijle lucht waarin zwevende kalkoengieren een middagmaal trachten te spotten. Richting Havana wakkert de wind aan en de donkere wolken beloven een stormachtig einde van onze reis.

De laatste stop, voor we terugkeren naar de hoofdstad Havana en naar het begin van onze Cuba rondreis, is Santa Clara. Nooit van gehoord, zie ik sommige lezers denken. En toch is dit een bestemming die niet mag ontbreken op je Cubaanse must-seelijstje. De hoofdstad van de provincie Villa Clara, gelegen in het westelijk deel van Midden-Cuba aan de overkant van de Sierra del Escambray, krijgt terecht het lintje opgespeld van “stad van de heldhaftige guerrilla”. In Santa Clara had immers de beslissende strijd plaats tussen het leger van dictator Batista en de rebellen van Che Guevara. De belangrijkste bezienswaardigheden van de stad ademen dan ook Che en revolutie.

Na de straten en pleinen en kerken en musea en casas van Trinidad zijn we toe aan wat anders. En als je, zoals wij, een paar dagen in Trinidad verblijft, is het zeker zo leuk om voorbij de stadsgrenzen te kijken en meer van de omgeving te ontdekken. In de buurt zijn er namelijk een aantal leuke en interessante plekken om te bezoeken. Wat denk je van bijzondere landschappen met prachtige groene valleien, witter dan witte zandstranden aan een turquoise zee en historische suikerplantages met wachttorens en slavenverblijven? Op amper een half uur rijden van het centrum, laat kleurrijk Trinidad zich van heel andere kanten zien.

Heel enthousiast over het programma van de komende dagen. Er staat namelijk veel op mijn lijstje voor Trinidad, volgens velen één van de leukste en meest sfeervolle steden van Cuba. Trinidad, dat is als een reis met de teletijdmachine van professor Barabas naar de 16e eeuw. Dat is teruggeflitst worden naar een koloniale tijd van kleurboekhuisjes, hobbelige straatjes vol rivierkeien en prachtige suikerbaronpaleizen, overgoten met het swingende geluid van salsa en son. Dat is het Cuba uit de reisfolders en de Instagramstories en daar gaan wij nu naartoe.   

Het was al donker toen we gisteravond arriveerden in Hotel Faro Luna, buiten het centrum van Cienfuegos. Niks meegekregen van de mooie omgeving, niet eens een foto gemaakt en pas aan het ontbijt gemerkt dat het hotel pal aan het water ligt, letterlijk ‘met zicht op zee’. Dat ontbijt is trouwens opvallend lekker en uitgebreid en geef toe, een mens eet niet elke dag zijn ochtendomeletje met zicht op de Caribische Zee. Een rustig rondje over het houten wandelpad aan de oever laat ons nog even genieten van dat zicht voor we terug de bus induiken. Niet richting Trinidad zoals op de planning staat maar richting Cienfuegos. Het uitgestelde bezoek aan deze historische stad strandde gistermiddag op een terras langs de snelweg. Of hoe een brandstofakkefietje de ene dag leidt tot een hutsekluts van een reisprogramma de volgende dag.

Vandaag op het Cubamenu: een roadtrip van west naar oost en dat wordt een lange reis van 487 km van Viñales over Playa Giron aan de Varkensbaai naar Cienfuegos, Hotel Faro Luna. Vertrokken om 9 uur ’s ochtends en gearriveerd om 19 uur ’s avonds, inbegrepen: koffiestop en benzinestop! Reizen door Cuba is rijden en wachten en geduld en een beetje een onvoorzien avontuur maar je krijgt er een mooi stuk natuur en een interessant stuk geschiedenis voor terug.