Nog donker als ik mijn huisje verlaat op deze koude novemberochtend. Met in de verte een rood-oranje gloed van de zonsopgang beginnen we aan stationsstapper nummer 3. Die brengt ons van het station van Gontrode naar het station van Munkzwalm, een wandeling van 26 km door oude bossen, eindeloze velden, rustieke dorpjes en natuurgebieden met als extraatje een verdwenen vliegveld, een water- en een windmolen, oorlogsbunkers en militaire zendmasten. Makkelijk te volgen via de wit-rode markeringen van de GR 122.

Een reis van duizend mijlen begint met de eerste stap. Met een lijstje dus. Een ‘to do voor vertrek’-lijstje, een inpaklijstje en een lange lijst met ‘to do en must-see’ op vakantie. Ik hoor het al, je bent helemaal mee: ik ben een lijstjesmens. En toegegeven, ook thuis heb ik altijd wel ergens een lijstje liggen. Dat gaat van de wekelijkse boodschappenlijst naar een lijst met wat de kleinkinderen op de zelfgemaakte pizza willen. Ik heb ook een lijst met woorden en zinnen die te mooi zijn om te vergeten, een cd-lijst (die vraag ik dan als verjaardagskadoo, ook al staan ze intussen op mijn Spotify-playlists), een boekenlijst, een lijst met landen waar ik ‘ooit’ nog naartoe wil, een lijst met plekjes en wandelroutes voor mijn volgende trip naar Nieuw-Zeeland … maar nu dus het échte reislijstje.

Het winterse skiverlof, de weekenduitstappen, de paas- en de zomervakantie … na een tijdje zijn het nog slechts vage herinneringen tot je die foto’s opnieuw bekijkt of die grappige souvenir terugvindt en je reisdagboek onder het stof vandaan haalt. Dan is het weer extra genieten van die idyllische stranden, de spectaculaire landschappen en de verre onbekende culturen.

Genoten van een heerlijke zomer dicht bij huis en nog niet helemaal klaar voor grijze en koude herfstdagen, sjaals en handschoenen. Het liefst van al wil ik gewoon verdwijnen naar de andere kant van de wereld waar nu de zomer in aantocht is. Alleen heb ik geen teletijdmachine en is professor Barabas niet in de buurt. Er zit dus niks anders op dan die herfstblues omarmen en zorgen dat ik klaar ben voor dat najaar.

Krijgen we de grijze, regenachtige en wisselvallige dag die voorspeld is of worden we gezegend met opklaringen, blauwe  luchten en zon? Tijdens de vroege treinrit naar Diksmuide zien we alvast een scala aan weertypes langs het raam voorbijtrekken met een blauwe lucht, een zonnetje en schapenwolkjes als uiteindelijke winnaar. We kunnen geen beter begin wensen voor onze wandeling van 23,5 km. Op de planning: de 5e en laatste etappe van de GR 130 IJzer. Die brengt ons van het station van Diksmuide naar Nieuwpoort met de IJzer die als een waterlint door het verhaal kronkelt.

Het gras nog vochtig van de ochtenddauw, een koppel krijsende meeuwen boven de daken van de vakantiehuisjes, het is nog vroeg en muisstil op de tentenweide … onze 3e en laatste wandeldag langs de Belgische Kust begint even somber als de lucht die zachtgrijs kleurt. Maar we houden het positief met een strak plan om de 17,5 km van Wenduine naar Knokke in sneltempo te stappen.

Op dag 2 van onze kustwandelroute gaan we op ontdekking tussen Westende en Wenduine. Het wordt een pittige tocht van 34,5 km dus geen getreuzel en wegwezen! De rugzak en de stapschoenen wachten al ongeduldig.

Als klein meisje had ik, tijdens de vakanties aan zee, telkens weer dezelfde droom! Ooit zou ik, langs het water en over het strand en door de duinen, de hele kust afstappen. Die eindeloos kronkelende lijn waar de golven het zand aanraken, spreekt nog steeds tot de verbeelding en die droom van ‘mijn 8-jarige ik’ heeft dan ook een eeuwigheid op een lijstje gestaan tot die dag in mei en de vraag van wandelkleindochter of ik zin had de kustroute te lopen. Van droom naar werkelijkheid in 3 stapdagen van De Panne naar Knokke.

Zin en zenuwen tegelijkertijd als een zangeres met plankenkoorts want deze dag is toch het hoogtepunt van de wandeltocht: het bezoek aan de Sint-Pietersbasiliek en het afhalen van het testimonium - het officiële document dat het Vaticaan uitreikt aan pelgrims/wandelaars die, aan de hand van de stempels in hun credenziale, kunnen bewijzen dat ze minstens de laatste 100 km van de Via Francigena hebben gelopen.

Haast niet te geloven dat dit onze laatste stapdag is. Geen makkelijke want het doel is om ten laatste om 16.00 uur in la Storta Stazione te arriveren. De laatste 17 km naar Rome gaan we immers treinen zodat we niet langs de drukke ringweg met zijn ontelbare afritten, de industrieparken en buitenwijken rond Rome moeten. Wandelen tegen de klok wordt het op een tocht die volgens de Via Francigena-grafiek vooral veel piekjes laat zien.  

Een vroege ochtend in La Bella Tuscia op zo’n 56 km van Rome. Na het ontbijt nog gauw een fotomomentje ingelast van de leuke plaats waar we logeerden. Montefosco is behalve een gezellig vakantieverblijf vooral een actieve boerderij met de focus op hazelnootboomgaarden en de verwerking van hazelnoten tot allerlei producten (van hazelnootpasta tot geroosterde hazelnoten). In de omringende kastanjebossen worden varkens gekweekt voor de bekende prosciutto en porchetta. Een heerlijk adres om wat langer te verblijven maar … Rome roept en mijn medestappers staan kant en klaar voor dag 5 naar Campagnano di Roma.   

Vroeg opstaan, koffie en ontbijt, wandelschoenen aan, rugzak om, stempel gescoord … de dagelijkse routine van een pelgrim/wandelaar. Het is vandaag niet anders op onze 4e stapdag. Bijna halfweg richting Rome loopt deze etappe van Vetralla  naar één van de mooiste dorpjes in Italië, Capranica, om te eindigen in Sutri waar Etrusken en Romeinen een geschiedenisboek vol schreven.

Nog eenmaal lopen we langs de Porta Romana, het centrum van Viterbo uit. De drukte van de stad laten we achter ons op stapdag nummer 3 van onze wandeltocht naar Rome. Enthousiast gestart onder een bewolkte hemel … in de verkeerde richting. Dat heb je als je, zonder kijken of nadenken, als een stel gansjes de eerste in de rij volgt. Gelukkig zitten we snel weer goed. Simpelweg de Via Francigena-bordjes en -stickers volgen tot in Vetralla.

Een aangenaam zonnetje, wat verdwaalde witte wolken als wattenpropjes in de strak blauwe lucht … op dag 2 van onze voettocht zijn we nog exact 100 km verwijderd van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. De Via Francigena naar Viterbo, onze volgende bestemming, begint aan de Porta del Borgo, de massieve toegangspoort tot het centro storico, het historische stadsdeel van Montefiascone. Meteen een duik in de geschiedenis van deze stad die eeuwenlang belangrijk is geweest als tussenstop op de pelgrimstochten naar Rome én als veilige verblijfplaats voor heel wat pausen in onrustige middeleeuwse tijden.

Treinperikelen in druilerig België, toch keurig op tijd aangekomen in Rotterdam The Hague Airport en onder het genieten van een cappuccino (om al een beetje in de Italiaanse sfeer te komen) een eerste snelle kennismaking met de andere stappers van de Via Francigena-groep. De vlucht van Transavia brengt het zonnige Perugia van 23 graden en blauwe luchten met elke wegtikkende minuut dichterbij. Het uitzicht door het kleine vliegtuigraam verandert van witte slagroomwolken naar lichtgroene en donkergroene vlakken bij een enorm meer en minihuisjes tussen omgeploegde akkers.

Wie zei ook alweer dat alle wegen naar Rome leiden? Oh ja, dat was meneer Alain De Lille in 1175. En gelijk had hij want 840 jaar later onderzocht een team van experts hoeveel waarheid er schuilt in dit oude spreekwoord. Zij kwamen tot de verbijsterende ontdekking dat er maar liefst 486.713 wegen in Europa naar Rome leiden. Deze brengt je alvast met een 100 % zekerheid naar de eeuwige stad: de Via Francigena, een oude pelgrimsroute die begint in Canterbury (Engeland) en via Frankrijk en Zwitserland door Italië naar Rome loopt.

Een frisse maar zonnige en droge zondagochtend in april. Dat roept om een wandeling, zeker na alle nattigheid van de voorbije dagen en weken! We willen geen stress, we willen geen files. We nemen de trein en gaan een overbekende stationsstapper lopen. We vertrekken aan het station van Beernem en wandelen via de West-Vlaamse natuur naar het station van Brugge. De route is onderdeel van de GR 129, een Grote Routepad van Brugge naar Aarlen. Met 573 km is dit de langste wandelroute van ons land, extra populair geworden na de tv-serie ‘Dwars door België’ van documentairemaker Arnout Hauben. Onze ambitie beperkt zich tot de 20,5 km van de eerste etappe maar dan in omgekeerde volgorde.

Vipbezoek uit Nieuw-Zeeland en dan willen we toch ook eens stoefen met wat ons eigenste kleine landje aan moois te bieden heeft. En waar kan dat beter dan in het Nationale Park Hoge Kempen? Het eerste (maar sinds 2023 niet het enige) nationale park in België is net zo verbonden met Limburg als de vlaaien en de perenstroop. In de aanbieding: een uitgestrekt natuurgebied met 12.742 ha aan bos, heide, duinen en vennen. Een netwerk aan wandelpaden, in totaal goed voor 440 km, keuze tussen groene, blauwe, rode of gele wandellussen, van kort naar lang, van minder dan 5 km tot 17 km met afwisselende en vooral erg verschillende landschappen. Vorig jaar ontdekten we Donderslag tijdens 2 korte wandelingen (lees hier de blog). Vandaag kiezen we unaniem voor de Oudsberg in het Duinengordelgebied, één van de highlights van het Nationaal Park Hoge Kempen.