Zaterdagochtend en daar gaan we weer met vandaag op het programma etappe 7 van de legendarische GR 128 Vlaanderenroute, van het bruisende stadscentrum van Gent naar het rustige Wetteren. In Gent trilt de stad al van het leven, maar wij hebben andere plannen dan de drukte van koffiebars en winkelstraten. De wandelschoenen gestrikt, de rugzak gevuld, de GR 128-wandelgids in de hand – klaar voor een nieuwe ontdekkingstocht in ons mooie Vlaanderen.

Een nieuwsgierige reebok wuift ons uit, bedenkelijk kijkend en zich afvragend waar die mensenkinderen om 6 uur ’s morgens naartoe trekken. Geduldig poseert hij voor de fotoshoot om daarna met een elegante sprong te verdwijnen, het bos in. Een bijzonder begin van onze wandeling.

Het historische hart van Gent

Iedereen kent Gent van zijn torens en grachten, maar het is eens wat anders om deze iconische stad te verlaten via een wandelpad. De GR 128 start in het historische hart van de stad, langs de leien en de Leie, de monumentale Sint-Michielsbrug onder, in het zicht van de grote Sint-Michielskerk en de 17e-eeuwse trapgevels die zich spiegelen in de rimpelingen van het water. De terrasjes worden zachtjes wakker, de bootjes dobberen nog slaperig langs de kade en de vlaggen op het Gravensteen wapperen een nieuwe dag tegemoet. We lopen even de Grasbrug op want zoveel historie op een rij verdient een bewondermomentje.

In ‘t Galgenhuisje, al eeuwen het kleinste café van Gent, is het wachten op de eerste klanten. Van de 18e eeuw gaat het in een rechte lijn naar de hedendaagse architectuur van de Stadshal. Gelukkig houdt de draak op de belforttoren alles en iedereen in de gaten en waakt hij ijverig over het Gentse erfgoed.  

De Lakenhalle, de Sint-Baafskathedraal en het Bisschoppelijk Paleis, al het moois van de binnenstad passeert de revue. We volgen de Bisdomkaai en de boorden van de Nederschelde om op de Bavobrug een laatste blik te werpen op de trotse torentjes van de kathedraal. Na de Portus Ganda jachthaven en zijn dobberende woonboten duiken we, via het Achtervisserijpaadje, de stad uit.

Stenen maken plaats vrij voor groen en kleurrijke kunstwerken en wij wandelen het avontuur tegemoet.

De Schelde als gids

Een graffitiviaduct leidt ons onder de drukke Vlaamsekaai naar het Keizerpark, een eilandje van rust buiten de stadse drukte, voor wandelaars en joggers en fietsers en kinderwagens en honden. Met elke stap wordt het rustiger om ons heen. De route slingert verder langs een oude spoorwegberm en een al even oud spoorbruggetje. Waar vroeger de 19e-eeuwse industrie rijkelijk bloeide langs de Scheldekaaien, rijzen nu nieuwe woonprojecten op met parken en fiets- en wandelpaden. Dit is de Ledebergse Scheldemeander, een oase van groen langs het water, met plaats voor grote en kleine mensen aan de rand van een dichtbevolkte stad.

Een stukje asfalt hoort er onvermijdelijk bij in dit kleine landje maar al snel verandert de Nijverheidskaai in een jaagpad aan de Scheldedijk. We stappen een flink stuk pal langs het water. We klimmen dijk op en dijk af en de rivier kabbelt rustig mee, als een groen lint tussen het wiegende riet. Een familie meerkoeten, als ronddrijvende zwarte stipjes, geniet van een plons en een verfrissende duik.

Langzaam verdwijnt Gent aan de horizon en het landschap wordt een lappendeken van volkstuintjes en groene akkers. Café ‘In het Schipperhuis’ staat wat verloren op een grasveldje tussen 2 betonpaadjes, maïs aan de ene kant, Gentbrugse Meersen aan de andere kant. Ooit legendarisch, nu pure nostalgie dit kleine cafeetje uit 1880 dat oorspronkelijk een aflossingsplaats was voor scheepstrekkers die de boten op de Schelde van Melle naar Gent trokken en dat in de jaren 80 en 90 van vorige eeuw beroemd was om zijn spaghetti. Nu beschermd Vlaams erfgoed dat er erg gesloten uitziet.

Een natuurgebied, een meer en een moeras

We verlaten het water voor een landelijke straat, afgeboord met knotwilgen en belanden in het gebied van de Damvallei, gemeente Destelbergen. Opnieuw een onbekend stukje Vlaanderen. Eeuwen geleden was dit de streek van de turfputten langs de Scheldemeanders. Nu mag de natuur hier vrolijk zijn ding doen en worden we verwelkomd door een prachtig natuurgebied, onderdeel van het Europese Natura 2000.

Weidse weilanden, slootjes en een gravelweg, drassig hooiland … er valt hier nogal wat te ontdekken. En dan hebben we het gevoel dat we verkeerd lopen. De GR 128 stuurt ons de Sportwegel in, langs de Destelbergse volkstuintjes, FC Destelbergen en de sporthal. De oplossing verschijnt in de vorm van een bruggetje en we zitten terug in de mooie Damvallei op een lekker zandpad langs een groot meer, het Damvalleimeer. Behoorlijk imposant, die grote waterplas die echter niet spontaan is ontstaan maar het gevolg is van de zandwinning, nodig voor de aanleg van de E17 snelweg. Of hoe de vooruitgang een handje heeft geholpen bij het creëren van een heerlijk stuk natuurschoon.

Bankjes langs de oevers, doorkijkjes tussen het riet en de moerasplantjes, eenden die een rondje zwemmen … heel veel redenen om extra te genieten.

Een houten bruggetje en een grindpad brengen ons op het minst leuke deel van de route: de brug over de E17. Hoe verrassend de Damvallei ook is, ze wordt jammer genoeg in 4 verdeeld door de E17, de R4 en de verkeerwisselaar van Destelbergen. We gaan een stapke rapper want deze asfaltkluwen en het geraas van alles wat 4 wielen heeft, laten we liefst zo snel mogelijk achter ons.  

Mis het bijna onzichtbare trapje en wankele loopbruggetje niet aan de overkant van de autostrade, het hoge gras heeft het hier voor het zeggen. We volgen de Damsloot en het Hengstepad, bewonderen de tere paarse bloemetjes van de vogelwikke en zijn blij met het vlonderpad want dit deel van de Damvallei is nogal sompig.

We passeren een stuw met vistrappen waardoor het waterpeil op de Damsloot geregeld wordt, de Damvallei niet leegloopt en de vissen ook andere waterlopen in het natuurgebied kunnen bereiken. Een waardevol project in de ecologisch waardevolle parel van de Hauw, een echt stuk moeras in het zuidoostelijke deel van de Damvallei met moerasbosjes en het Laarzenpad, waar je ook met een gewone wandelschoen over mag.

Diepe tractorsporen, amper begaanbaar, nemen ons mee naar een open landschap: de hooilanden. Je ziet ze al van ver liggen, de ronde balen gedroogd gras. De Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl heeft deze plek uitgekozen om zijn bank met uitzicht neer te poten. Wij voelen ons een koppel kaboutertjes maar de boterhammetjes smaken er niet minder lekker om.  

Veldwegen, heksen en een kasteel

Van de plassen en de moerassen naar de witte boerenhuisjes die zo uit een Anton Pieck-prentenboek zijn geplukt. De GR 128 wordt hier een aaneenschakeling van veldwegen en smalle paden met namen als Lagen Heirweg en Koeweglos. Die voeren ons mee naar Domein ’t Kattenheye, sinds 1997 een paardenmelkerij en paardenfokkerij met stoeterij maar in een ver verleden (en dan mag je denken aan de 14e eeuw) was hier de pachthoeve ‘Goed ten Cattenaye’ gevestigd. De oude toegangspoort, de walgracht, de dreven en de complete hoevesite zijn beschermd als monument. Met 30 ha aan weiland genieten de ontelbare paarden en veulentjes hier van een ideaal leventje in een eersteklas natuurlijke omgeving.

Het infobordje van het Heksenpad maakt ons nieuwsgierig. Dit is grondgebied Laarne en Meneer Google weet ons te melden dat Laarne met stip het belangrijkste heksendorp in Vlaanderen was. Dan hebben we het wel over de jaren 1600 toen er in deze kleine landelijke nederzetting maar liefst 6 heksenprocessen werden gehouden. Behalve Janne Callens werden nog 6 andere vrouwen beschuldigd van hekserij en 4 van hen stierven op de brandstapel. Niet de meest leuke periode uit onze geschiedenis maar in Laarne worden de heksen niet vergeten en kregen ze een wandelpad, een standbeeld en zelfs een eigentijdse tentoonstelling. Heksen, nooit ver weg en nog altijd actueel in Laarne!

Na de veldwegen krijgen we de asfaltwegen maar de Parkdreef, een zandweg tussen hagen en weiden, redt ons. In de verte, over de maïsvelden, schemeren torentjes tussen het groen, een glimp van het Kasteel van Laarne. We komen in de buurt van het vroegere kasteeldomein en de oude dreven, langsheen wat vroeger de buitenste slotgracht was en wat nu verwaterd is tot slechts een rustig beekje. Een trosje dieprode klaprozen zorgt voor wat kleur in de graskant.

De hoek om blijven we de kasteelgracht volgen, langs de oude muren en de bijgebouwen, de stenen brug over tot aan het imposante toegangspoort. Daarachter staat één van de oudste, best bewaarde en mooiste waterburchten van Vlaanderen die, al sinds de 13e eeuw, het nu beschermde dorpsgezicht van Laarne domineert.

In de lange, rechte Kasteeldreef, tussen het kasteel en de kerk, zorgen de zomereiken voor een koel en chique decor en de kunstwerken die we links en rechts spotten hebben het helemaal naar hun zin.    

Het oud-gemeentehuis, de Sint-Machariuskerk, het Brouwershuis Cremers waar verleiding ook misleiding kan zijn, het gemeentelijk speelplein dat afgesloten is wegens feestelijkheden en waar we uiteindelijk een 20 cm brede doorgang vinden tussen een verkeersbord en een speelhuisje (onverwacht avontuur op de GR 128) … het dorpse Laarne vervaagt en wordt het plattelandse Laarne met de Fonteinbeek en het Prullenbos, een eenzame boom en een ellenlange weg door vlakke velden.

Voorbij de jonge boompjes van een kwekerij en de roestige brieven/melkbus van een boerderij, de drukke Wetterensteenweg over, vinden we onze weg terug naar de Schelde, richting ons eindpunt in Wetteren.

Aan de finish in Wetteren

Vlak voor Wetteren is het jaagpad afgesloten voor de werken aan een nieuw overstromingsgebied. Hoe we verder moeten is niet echt duidelijk en we kiezen dan maar onze eigen wandelweg. Dankzij Google komt dat perfect in orde en in de verte knipoogt de kerktoren van Wetteren al. Het gaat vlot, die laatste kilometers langs de Schelde die we oversteken via een indrukwekkende fiets- en wandelbrug om aan de Rode Heuvel en de bizar hoge Sint-Gertrudiskerk in het centrum te eindigen.

Een mooi moment om even stil te staan en terug te kijken op wat achter ons ligt. Onze stappenteller heeft 27,7 km aangetikt maar het voelt niet eens zoveel. De tijd is voorbij gevlogen en de fantastische natuur en de afwisseling van paden maken van deze etappe een absolute aanrader!

Tips voor wie deze etappe wil wandelen

• Vertrek vroeg, zeker in het weekend, dan heb je de stad even voor jezelf.
• Neem voldoende water en wat energierijke snacks mee, want onderweg zijn er weinig winkels.
• Draag stevige wandelschoenen – sommige veldwegen kunnen drassig zijn na regen.
• Volg de rood-witte markeringen, maar neem voor de zekerheid een GPS of de Gr 128-wandelgids mee.
• Vergeet je camera niet, want de uitzichten over de Schelde zijn vaak adembenemend.
• Startpunt: Sint-Pieterssation Gent – tramlijn T3 (perron 20 - Pr. Clementinalaan) naar Gent centrum Sint-Michielsbrug (halte Zonnestraat)
• Eindpunt: marktplein van Wetteren

Enthousiast geworden?

De 7e etappe van de GR 128 is puur genieten: van de grootsheid van Gent tot de rust langs de wegen naar Wetteren, met onderweg een bonte mix van natuur, cultuur en typisch Vlaamse landschappen. Dus waar wacht je nog op?  Wie weet welke verhalen en verrassingen je onderweg tegenkomt!