Dichtbij.

Een frisse maar zonnige en droge zondagochtend in april. Dat roept om een wandeling, zeker na alle nattigheid van de voorbije dagen en weken! We willen geen stress, we willen geen files. We nemen de trein en gaan een overbekende stationsstapper lopen. We vertrekken aan het station van Beernem en wandelen via de West-Vlaamse natuur naar het station van Brugge. De route is onderdeel van de GR 129, een Grote Routepad van Brugge naar Aarlen. Met 573 km is dit de langste wandelroute van ons land, extra populair geworden na de tv-serie ‘Dwars door België’ van documentairemaker Arnout Hauben. Onze ambitie beperkt zich tot de 20,5 km van de eerste etappe maar dan in omgekeerde volgorde.

Vipbezoek uit Nieuw-Zeeland en dan willen we toch ook eens stoefen met wat ons eigenste kleine landje aan moois te bieden heeft. En waar kan dat beter dan in het Nationale Park Hoge Kempen? Het eerste (maar sinds 2023 niet het enige) nationale park in België is net zo verbonden met Limburg als de vlaaien en de perenstroop. In de aanbieding: een uitgestrekt natuurgebied met 12.742 ha aan bos, heide, duinen en vennen. Een netwerk aan wandelpaden, in totaal goed voor 440 km, keuze tussen groene, blauwe, rode of gele wandellussen, van kort naar lang, van minder dan 5 km tot 17 km met afwisselende en vooral erg verschillende landschappen. Vorig jaar ontdekten we Donderslag tijdens 2 korte wandelingen (lees hier de blog). Vandaag kiezen we unaniem voor de Oudsberg in het Duinengordelgebied, één van de highlights van het Nationaal Park Hoge Kempen.   

Op amper een uur rijden van mijn achterdeur ligt een heel bijzondere plek. Ik word er altijd instant blij, ik wil er altijd naartoe en er valt altijd wat te ontdekken. De Belgische Kust met zijn zee (niet altijd blauw, veel vaker grijs), zijn zandstrand en zijn duinen, is mijn perfecte ‘weg van huis’- bestemming. Die lange strook van 67 km van De Panne tot Knokke-Heist staat voor alleen maar genieten en is synoniem voor dat heerlijke vakantiegevoel dat mij overspoelt van zodra ik de zeewind voel en de golven zie. Die omgeving doet wat met een mens.

Het kan zo’n deugd doen aan onze oren, die zeldzame momenten van amper geluid. Stel je voor: geen zoemende auto’s of knetterende crossbrommers, geen ronkende tractors of piepende houtzagen, geen irritante ringtones van mobieltjes … alleen maar het fluiten van de vogeltjes en het ruisen van de boomblaadjes. Hoe zalig zou dat zijn? We gaan het uitproberen op het Stiltewandelpad ergens tussen Weert en Bornem. Stttt … stilte graag!

Nooit gehoord van de onfortuinlijke commandant Adolphe Rasquin? Wij ook niet maar de mens heeft wel een wandelroute op zijn naam. Van een stuk ‘wereldoorlogen’ geschiedenis met een neergestort vliegtuig, hevige gevechten rond een verdwenen boerderij naar kapelletjes en een abdij, langs heide en bos, waterplassen en wuivend riet om even later stil te staan bij kunst en gedichten, dit wordt een heel afwisselend wandelparcours van iets meer dan 22 km.

Heel leuk dat wandelen langs makkelijke en vlakke paadjes in ons zachte Waasland maar af en toe willen die benen van ons iets met meer pit. Het mag een keertje verder en uitdagender en bergop en bergaf. Tijd dus voor een XXL wandeling, tijd voor de Vlaamse Ardennen Challenge, een intensieve knooppunten-wandellus van 26 km met een hoogteverschil van 493 m. We ontdekken wondere bossen en zeldzame heide, getuigenheuvels en een mysterieuze toren, grotten en kapelletjes, bankjes en modderweggetjes en kunst onder de bomen en stappen voor en over de taalgrens. Klaar om mee te genieten? Daar gaan we, op naar het startpunt.   

Een ijzige decemberochtend, dikke jas en warme sjaal en wollen sokken aan, thermosje koffie mee en klaar voor een wandeling uit de lijst van ‘stationsstappers’, ideaal voor wie geen auto heeft of niet kan rijden (zoals ik) of gewoon iets milieuvriendelijker en route wil. Ik moet er eerlijkheidshalve bij zeggen dat de auto en niet de trein ons naar het beginpunt van de staptocht brengt maar dat is een klein detail. Het wandelen doen we zelf, heel duurzaam en groen en vooral heel nat. Ons avontuur op weg van het ene station naar het andere, van Schellebelle naar Schoonaarde, brengt ons langs 25 km van schone Oost-Vlaamse natuur! Met dank aan 33 knooppunten.

Zeg ik een tijdje geleden nog “ik wil graag eens in het natuurgebied Hoge Kempen gaan wandelen” en kijk, een paar dagen later wordt mijn wensdenken verhoord. Op een vroege doordeweekse woensdagmorgen sta ik, gepakt en gezakt, klaar voor vertrek in het gezelschap van een caravan, een paardentrailer (met paard), een hond, een dochter en een kleindochter. De stoet trekt richting de (niet zo stille) Limburgse Kempen voor een gedenkwaardige en voor-eeuwig-in-ons-geheugen-zittende 4-daagse internationale jumping.

Een zachte lentedag, eind april. De lucht een onbestemd soort grijsblauw. Afspraak met de kleindochter voor een wandeltocht langs bossen, kreken en kanaaltjes in onze eigen mooie Waaslandomgeving. Ooit een bosrijk gebied met moerassige grond tussen slikken en schorren. Weinig bevolkt, geen steden. Nu niet meer zo bosrijk, drukbevolkte steden, kleine en grote bedrijven maar daartussen nog steeds heerlijke plekken pure natuur waar een mens in alle rust kan genieten.

Precies 2 jaar geleden (mijn laatste werkdag was 28 juni 2019) ben ook ik begonnen met blogs te schrijven. Dan pas, inderdaad! Na een druk ‘werkend’ leven met een druk ‘groot’ gezin, was er eindelijk tijd voor andere, nieuwe belevenissen en vooral tijd om te reizen en te schrijven, mijn grote hobby’s. Dat reizen is al behoorlijk gelukt, al heeft de coronacrisis in 2020 een dikke streep gezet door een aantal van mijn plannen. Geen reis naar Slowakije, geen citytrip Rome en de wandeltocht naar Compostela waar ik zo naar uitkeek, is weer uitgesteld naar ergens in 2022. Ondanks die tegenvallers, bleven er genoeg onderwerpen en bestemmingen over voor heel wat blogs.

Na de prettige mini-vakantie in Bouillon, gaat het richting Dinant. Neem zeker niet de snelweg maar ga binnendoor voor de mooiste route in een glooiend landschap. Weidse vergezichten, groene weiden en bos wisselen elkaar af. Langs de kronkelende weg liggen kleine dorpjes met leuke namen als Croix Blanche – soms met amper een tiental inwoners en, typisch voor deze streek, ook veel leegstand en vervallen gebouwen.

Wat heb ik hier naar uitgekeken! Op dringend verzoek van de kleinzoon - want ‘we moeten oma eens meenemen’ - plannen we een paar dagen weg, richting Bouillon in de Ardennen met de mobiliboom (leuker woord toch dan mobilhome). Quality time met mijn kleine bubbel en natuurlijk coronaproof met mondkapjes en desinfecterende handengel en alcoholspray, want dat hoort tegenwoordig tot onze standaard uitrusting.