Dichtbij.

Zaterdagochtend en daar gaan we weer met vandaag op het programma etappe 7 van de legendarische GR 128 Vlaanderenroute, van het bruisende stadscentrum van Gent naar het rustige Wetteren. In Gent trilt de stad al van het leven, maar wij hebben andere plannen dan de drukte van koffiebars en winkelstraten. De wandelschoenen gestrikt, de rugzak gevuld, de GR 128-wandelgids in de hand – klaar voor een nieuwe ontdekkingstocht in ons mooie Vlaanderen.

Wandelschoenen aan, rugzak om en het hoofd vol verwachtingen. Zo begint onze 5e etappe van de GR 128 Vlaanderenroute, van Wontergem naar Deurle. Deze etappe, ongeveer 21 kilometer lang, voert je dwars door het schone Leielandschap, waar cultuur, kunst en natuur moeiteloos in elkaar overvloeien. Het is een stukje Vlaanderen waar je niet alleen je benen, maar ook je zintuigen volop de ruimte kan geven.

Overwegend droog met soms brede opklaringen, matige tot zwakke wind uit veranderlijke richtingen … prima weertje voor zomaar een fietstocht. Eentje zonder plan en zonder uitgestippelde route, eentje die mij brengt daar waar de fiets naartoe rijdt. Altijd spannend, altijd verrassend want de grensstreek tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen verbergt veel schone plekken, van akkers omkaderd door rijen knotwilgen, oude spoorwegen die nu dienst doen als fietssnelweg, drassig krekengebied waar wilde eenden de baas spelen, bosrijke buurtjes tot Reinaert de Vos die onverwachts verschijnt waar ik hem niet verwacht.  

Nog donker als ik mijn huisje verlaat op deze koude novemberochtend. Met in de verte een rood-oranje gloed van de zonsopgang beginnen we aan stationsstapper nummer 3. Die brengt ons van het station van Gontrode naar het station van Munkzwalm, een wandeling van 26 km door oude bossen, eindeloze velden, rustieke dorpjes en natuurgebieden met als extraatje een verdwenen vliegveld, een water- en een windmolen, oorlogsbunkers en militaire zendmasten. Makkelijk te volgen via de wit-rode markeringen van de GR 122.

Een reis van duizend mijlen begint met de eerste stap. Met een lijstje dus. Een ‘to do voor vertrek’-lijstje, een inpaklijstje en een lange lijst met ‘to do en must-see’ op vakantie. Ik hoor het al, je bent helemaal mee: ik ben een lijstjesmens. En toegegeven, ook thuis heb ik altijd wel ergens een lijstje liggen. Dat gaat van de wekelijkse boodschappenlijst naar een lijst met wat de kleinkinderen op de zelfgemaakte pizza willen. Ik heb ook een lijst met woorden en zinnen die te mooi zijn om te vergeten, een cd-lijst (die vraag ik dan als verjaardagskadoo, ook al staan ze intussen op mijn Spotify-playlists), een boekenlijst, een lijst met landen waar ik ‘ooit’ nog naartoe wil, een lijst met plekjes en wandelroutes voor mijn volgende trip naar Nieuw-Zeeland … maar nu dus het échte reislijstje.

Het winterse skiverlof, de weekenduitstappen, de paas- en de zomervakantie … na een tijdje zijn het nog slechts vage herinneringen tot je die foto’s opnieuw bekijkt of die grappige souvenir terugvindt en je reisdagboek onder het stof vandaan haalt. Dan is het weer extra genieten van die idyllische stranden, de spectaculaire landschappen en de verre onbekende culturen.

Genoten van een heerlijke zomer dicht bij huis en nog niet helemaal klaar voor grijze en koude herfstdagen, sjaals en handschoenen. Het liefst van al wil ik gewoon verdwijnen naar de andere kant van de wereld waar nu de zomer in aantocht is. Alleen heb ik geen teletijdmachine en is professor Barabas niet in de buurt. Er zit dus niks anders op dan die herfstblues omarmen en zorgen dat ik klaar ben voor dat najaar.

Krijgen we de grijze, regenachtige en wisselvallige dag die voorspeld is of worden we gezegend met opklaringen, blauwe  luchten en zon? Tijdens de vroege treinrit naar Diksmuide zien we alvast een scala aan weertypes langs het raam voorbijtrekken met een blauwe lucht, een zonnetje en schapenwolkjes als uiteindelijke winnaar. We kunnen geen beter begin wensen voor onze wandeling van 23,5 km. Op de planning: de 5e en laatste etappe van de GR 130 IJzer. Die brengt ons van het station van Diksmuide naar Nieuwpoort met de IJzer die als een waterlint door het verhaal kronkelt.

Een frisse maar zonnige en droge zondagochtend in april. Dat roept om een wandeling, zeker na alle nattigheid van de voorbije dagen en weken! We willen geen stress, we willen geen files. We nemen de trein en gaan een overbekende stationsstapper lopen. We vertrekken aan het station van Beernem en wandelen via de West-Vlaamse natuur naar het station van Brugge. De route is onderdeel van de GR 129, een Grote Routepad van Brugge naar Aarlen. Met 573 km is dit de langste wandelroute van ons land, extra populair geworden na de tv-serie ‘Dwars door België’ van documentairemaker Arnout Hauben. Onze ambitie beperkt zich tot de 20,5 km van de eerste etappe maar dan in omgekeerde volgorde.

Vipbezoek uit Nieuw-Zeeland en dan willen we toch ook eens stoefen met wat ons eigenste kleine landje aan moois te bieden heeft. En waar kan dat beter dan in het Nationale Park Hoge Kempen? Het eerste (maar sinds 2023 niet het enige) nationale park in België is net zo verbonden met Limburg als de vlaaien en de perenstroop. In de aanbieding: een uitgestrekt natuurgebied met 12.742 ha aan bos, heide, duinen en vennen. Een netwerk aan wandelpaden, in totaal goed voor 440 km, keuze tussen groene, blauwe, rode of gele wandellussen, van kort naar lang, van minder dan 5 km tot 17 km met afwisselende en vooral erg verschillende landschappen. Vorig jaar ontdekten we Donderslag tijdens 2 korte wandelingen (lees hier de blog). Vandaag kiezen we unaniem voor de Oudsberg in het Duinengordelgebied, één van de highlights van het Nationaal Park Hoge Kempen.   

Op amper een uur rijden van mijn achterdeur ligt een heel bijzondere plek. Ik word er altijd instant blij, ik wil er altijd naartoe en er valt altijd wat te ontdekken. De Belgische Kust met zijn zee (niet altijd blauw, veel vaker grijs), zijn zandstrand en zijn duinen, is mijn perfecte ‘weg van huis’- bestemming. Die lange strook van 67 km van De Panne tot Knokke-Heist staat voor alleen maar genieten en is synoniem voor dat heerlijke vakantiegevoel dat mij overspoelt van zodra ik de zeewind voel en de golven zie. Die omgeving doet wat met een mens.

Het kan zo’n deugd doen aan onze oren, die zeldzame momenten van amper geluid. Stel je voor: geen zoemende auto’s of knetterende crossbrommers, geen ronkende tractors of piepende houtzagen, geen irritante ringtones van mobieltjes … alleen maar het fluiten van de vogeltjes en het ruisen van de boomblaadjes. Hoe zalig zou dat zijn? We gaan het uitproberen op het Stiltewandelpad ergens tussen Weert en Bornem. Stttt … stilte graag!