Het kan zo’n deugd doen aan onze oren, die zeldzame momenten van amper geluid. Stel je voor: geen zoemende auto’s of knetterende crossbrommers, geen ronkende tractors of piepende houtzagen, geen irritante ringtones van mobieltjes … alleen maar het fluiten van de vogeltjes en het ruisen van de boomblaadjes. Hoe zalig zou dat zijn? We gaan het uitproberen op het Stiltewandelpad ergens tussen Weert en Bornem. Stttt … stilte graag!
Een stationsstapper in een lus deze keer, met als begin- en eindpunt het ‘streetart-station’ van Bornem. Wenkbrauwen worden gefronst … de stilte is ver te zoeken in de drukte van het centrum. En toch, amper 10 minuten later is het verkeer niet meer dan een vaag geluid en zitten we middenin het groen op een lange dreef tussen hoge bomen.
1) Vertrekpunt: station Bornem
Voor we de polders, de Scheldevallei en het officiële stiltegebied induiken, stappen we in sneltreinvaart langs het historisch en beschermd dorpsgezicht van Bornem met de Onze-Lieve-Vrouw en Sint-Leodegariuskerk, geklasseerd monument en bouwkundig erfgoed, met heel wat romaanse resten waaronder de crypte die waarschijnlijk dateert van eind 11e eeuw. Arduinen kapelletjes sieren de buitengevels van de kerk en het stoere Boerenkrijg Memorial uit 1898 herinnert aan één van de bloedigste gevechten van die opstand. Wat verder aan het dorpsplein staat het Gildenhuis (uit 1853) nog steeds te pronken. Ook Bornem heeft zijn War Memorial in de vorm van een dramatisch beeld van een soldatenmoeder met zoon. Het Landhuis - Oud Gemeentehuis doet middeleeuws aan met zijn torentjes en trapgevels maar werd pas ingehuldigd in 1925.
Leuk detail: de beeldengroep in kunstgras, voor eeuwig gevat in glanzend groen!
2) Eendenkooi - Bornem
Verrassend hoe snel je van een druk dorpscentrum in een officiële erkend stiltegebied staat! We wandelen door een vlak landschap langs kreken en waterplassen met wuivende rietkragen, over wandelpaden die kaarsrecht de blauwe horizon in lopen en zien in de verte groene weiden met de bekende vissershutjes aan de oude Schelde-arm … dit is het gebied van natuurreservaat ‘Het Graafschap’ (behorend tot het kasteeldomein van Marnix van Sint-Aldegonde).
Een modderig weggetje leidt naar wat misschien wel de oudste eendenkooi is van Europa! Begin 14e eeuw werden hier al eenden gevangen in een grote installatie bestaande uit 7 vangpijpen. Een deel van die installatie is bewaard gebleven en grondig gerestaureerd, compleet met nieuwe schermen, groenaanplanting en een stappad van boomstamschijven. Terecht geklasseerd als erfgoedmonument!
Met een beetje geluk kan je hier nog een ree spotten. De kijkhut staat alvast hoog en droog klaar.
Aan de overkant van het water verschijnt, als een donkere en mysterieuze schim, het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde. Niet bereikbaar voor ons, de eenden hebben er geen moeite mee.
3) Schoorlandwiel - Branst
Van het ene natuurgebied naar het andere. De Scheldeschorren op grondgebied Branst zijn compleet ondoordringbaar en enkel te bewonderen vanop de Scheldedijk. In een bocht ligt het Schoorlandwiel, ontstaan in de 16e eeuw als gevolg van een dijkbreuk waardoor het Scheldewater zo krachtig het polderland overspoelde dat er een metersdiepe waterput ontstond.
Het is heerlijk lopen hier met een onbelemmerd zicht op water en natuur. De elzen- en wilgenkatjes hebben het naar hun zin in de frisse lentezon!
4) Stiltewandelpad – Weert
Slikken, schorren, drassige paadjes en houten loopbruggetjes, het stiltepad in Weert ligt tussen de Schelde en de oude Schelde-arm, een nat gebied waar een paar rubberlaarzen af en toe welkom zouden zijn. Blijkbaar ook een geliefde plek voor massa’s lawaaierige wilde ganzen die aan het woord ‘stilte’ geen boodschap hebben.
De hangmatten verder op het pad hangen er verlaten bij maar wijzen de weg naar een perfecte plek voor een pauzestop, onder het goedkeurend oog van de kleine hoendervoedster, voor altijd gevangen in steen.
5) Pastorietuin - stilteplek
Voorbij de kleine kerk van Weert en het toeristisch drukke dorpsplein met zijn terrasjes en eethuisjes, ligt de stille pastorietuin verstopt. Een idyllische plek aan de oude Schelde-arm die rust uitstraalt. Een geel tapijt van krokusjes zorgt voor een instant lentegevoel. Meer heeft een mens niet nodig om goedgezind verder te wandelen.
6) Kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde
En wat een mooi stuk onbekend wandelgebied is dit! Het asfaltbaantje (één van de weinige want de route is grotendeels onverhard) brengt ons over een brug met de romantische naam Pont d’Amour. We kronkelen verder tussen hoge bleke boomstammen onder een stralend blauwe maartlucht en volgen nog steeds de loop van de oude Schelde-arm, maar nu aan de overkant. Het wandelgebied ‘Lange Dreef’ is een lapjesdeken van rechthoekige puzzelstukjes polderland tussen kreken en waterloopjes. Over de maisvelden vangen we opnieuw een glimp op van het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde. Het kasteel met zijn sierlijke torentjes wordt nog steeds bewoond door een graaf de Marnix.
7) Sas op Oude Schelde
Een overvloedig bloeiende magnoliaboom met zachtroze bloemen, een wat verloren staand kapelletje en een modernistisch beeldhouwwerk brengen ons naar de laatste bezienswaardigheid op deze wandelroute: het Sas op de oude Schelde. Het oudste bestaande waterbouwkundig kunstwerk in ons land werd gebouwd in 1592 tussen de nieuwe Scheldeloop en de oude Schelde-arm. Door dit sas was Bornem weer bereikbaar voor kleine vrachtschepen en tot 1950 werd het sas dan ook dagelijks gebruikt o.a. om hout uit Bornem naar de scheepswerven in Temse te voeren.
De sluis, de saskil en het bruggetje aan de zijweg werden in 2001 volledig gerestaureerd. Samen met de bijna ongerepte omgeving is dit een stukje Bornem dat de titel van beschermd historisch monument meer dan verdiend.
Met de kerktoren van buurgemeente Temse op de achtergrond, stappen we langs het Rivierpark Scheldevallei terug naar ons beginpunt. Het mag gezegd, na deze wandeling hebben we de oude Schelde van voor naar achter en tot in het kleinste hoekje ontdekt. Haar kanten en boorden hebben vanaf nu geen geheimen meer voor ons.
En was het stil? Ja en nee want in het kleine Vlaanderen is er altijd wel een weg of een trein of een huizenrij in de buurt en het verre achtergrondgeluid zoemt ook boven een stiltepad.
Reactie plaatsen
Reacties