Onderweg.

Behoorlijk bizar, dit is onze laatste stapdag en ik word wakker met een mix van heel veel … goesting in een laatste uitdagende wandeling, opwinding om de eerste blik op dé beroemde kathedraal, spanning en verdriet en blijheid, alles door elkaar! Ik stop het allemaal in de rugzak, al die verschillende vakjes vol gevoelens. Het geeft mij vleugels op dag 9 en die zijn welkom want ondanks de extra 2 km gisteren van Padron naar Hotel Scala staan er nog een deftige 24,5 km op het programma tot het eindpunt in Santiago de Compostela.

Een prachtige ochtend, een wondere grijsgele lucht die het water van de Río Umia in pasteltinten kleurt, de brug over en linksaf, het autovrije kleine centrum van Caldas de Reis in … dag 8 is goed begonnen voor een lange tocht van 23 km naar het historische Padrón. Het is druk op de weg met wandelaars, fietsers en mountainbikers, allemaal op weg naar Compostela dat steeds dichterbij komt en dat geeft extra energie!

Stempel gehaald, bagage klaar gezet en vertrokken, richting de oude binnenstad van Pontevedra, de smalle straatjes door en richting de Ponte do Burgo, voor een staptocht van 23 km naar Caldas de Reis. Een vroege fotostop bij het ‘64,500 km’-beeld herinnert ons aan de afstand tot Compostela. Een vlug binnenkijken in de automatenshop “The Way” leert ons wat een moderne pelgrim nodig heeft om in Compostela te geraken. Een kleine opgraving net voor de oude brug laat ons de resten bewonderen van de echte, antieke Romeinse brug uit de 1e eeuw.

Wakker geworden van het tikkend geluid van regendruppels op het verandadak van het buurthuis. Een blik door het raam bevestigt: het regen en de lucht is één groot grijs vlak. Dat belooft niet veel goeds voor vandaag. Gelukkig staat er een korte etappe op het programma. De afstand van Arcade tot Pontevedra bedraagt slechts 13 km en de ervaring van een regendag op de Camino wil je toch niet missen. Dag 6 van onze Camino Portugués wordt een wandeldag die begint met zachte oktoberregen aan de middeleeuwse brug van Arcade.

Fris met zo’n 18° en een grijze wolkenhemel (wat doen we aan: lange broek of toch dat makkelijke wandelrokje?). Niet meteen het meest zonnige begin van onze 5e caminodag, een dag met behoorlijk wat kilometers te lopen want Arcade, het eindpunt van deze etappe ligt op 23,6 km van ons beginpunt in O Porriño. Dat wordt beentjes invetten (letterlijk voor sommigen) en gaan!

De Camino brengt ons op dag 4 van Noord-Portugal naar het Spaanse Galicië, een voettocht van 21 km langs beekjes en riviertjes, door een natuurpark en over Romeinse bruggetjes. De route loopt van de ommuurde vestingstad Valença aan de ene kant van de Río Minho en het middeleeuwse Tui aan de overkant naar het industriestadje O Porriño in de Louriña vallei.

Niet gehaast vandaag. We doen het rustig aan want, in tegenstelling tot de helse tocht van gisteren, wordt de etappe van Cossourado naar Valença een makkie van amper 13 km. Dat geeft ons, na de wandeling, nog voldoende tijd om de ommuurde vestingstad Valença te bezoeken.  

Een vroege ochtend met een stevig ontbijt want op het programma vandaag: de eerste échte wandeldag van onze Camino Portugués en dat wordt, volgens het roadbook, meteen een stevige en uitdagende tocht. Van Ponte de Lima in 23 km naar Cossourado met inbegrepen, een steile klim en een behoorlijk ruwe ondergrond. Spannend, opwindend, verwarrend en een tikje irreëel, met een gezonde dosis stress beginnen we aan ons pelgrimsavontuur.

Dit wordt een lange nacht van vooral wakker blijven en wachten tot het ochtend wordt en de vlucht van Schiphol naar Porto vertrekt. Vandaag is het immers D-Day, de dag dat mijn (en die van mijn wandelmaatjes) Camino Portugués start met een nachtelijke taxirit naar Schiphol (de Belgische treinen bedachten net vandaag een staking!), een vlucht van 1.597,12 km naar Porto en een busrit van bijna 85 km naar Ponte de Lima, het startpunt van onze Camino.

Geen idee hoe en wanneer en waarom de ‘camino’ op mijn bucketlist is beland. Boek gelezen? Film gezien? Documentaire bekeken? Feit is dat wandelen naar Santiago de Compostela al heel lang een stille wens is. Zo’n wens die op de ‘ooit eens doen’-lijst terechtkomt en dan uitgesteld en uitgesteld wordt. Want hoe gaat dat in het leven? Je gaat studeren en dan werken, komt je man tegen, krijgt kindertjes en vindt jezelf jarenlang in het cirkeltje van huisje – boompje - beestje. En dan ga je met pensioen en zijn er ineens andere mogelijkheden en is er ineens tijd voor andere bezigheden en dan komt ook die camino weer kijken. Uitgesteld in 2020 en 2021 (wegens corona natuurlijk) maar 2022 zou mijn pelgrimsjaar worden!