Cuba.

Het blijft een wonder in zo'n grote bak boven de wolken zweven. Streepjes blauwe lucht en witte wattenproppen in het kleine raamkader, zon op de vliegtuigvleugel, grijze mistslierten, dreigende stormlucht … we zijn onderweg naar Cuba aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Onder ons water, boven ons kleine slagroomtoefjes wolk. Vertrokken vanop een herfstig Zaventem, geland in een plakkerig warm Havana. Rijtje schuiven van de ene controle naar de andere, uren wachten op de koffers, een snelle kennismaking met Mora de gids, een al even snelle geldwisseling in een kantoortje buiten de terminal (lees mijn vorige blog), gesleur met koffers en valiezen richting de bus … het begin van onze Cubaanse ontdekkingsreis.     

Cuba, een land dat nog steeds tot de verbeelding spreekt van rooie linkse rakkers. Ooit, lang geleden, in een tijd van lange jurken en Zweedse klompen en gebreide sokken uit Peru, sierde een poster met de beroemde foto van Che Guevara de muren van onze studentenkamer en dweepten we, heel idealistisch, met zijn zienswijzen en discussieerden avondenlang over het eeuwige dilemma tussen kapitalisme en communisme. Nu, ouder en wijzer en realistischer geworden, willen we gewoon onze jeugddroom waarmaken: Cuba zien en ervaren! Open en onbevangen, zonder oordeel of vooroordeel vertrekken we voor wat een onvergetelijke reis wordt.