De oostkust van Nieuw-Zeelands Noordereiland is een streek die na 3 dagen rondtoeren ons hart compleet veroverd heeft met zijn adembenemende landschappen, charmante dorpjes en rijke Maori cultuur. De laatste etappe van dit Eastlandavontuur gaat van Gisborne naar Napier, van de ‘stad van het eerste licht’ naar de ‘hoofdstad van de art deco’. De rit van 220 km met onderweg kronkelende kustwegen, historische plekken en uitgestrekte wijngaarden is een perfecte mix van natuur, cultuur en lekker eten. Helemaal klaar voor een nieuwe dag vol verrassende ontdekkingen en onvergetelijke herinneringen.
We blijven nog even in Gisborne hangen, niet om het eerste zonlicht te vangen dat over de stad dwaalt, wel voor een rondje geschiedenis. Trouwens, de échte eerste zonnestralen in de wereld zijn technisch gezien niet voor Gisborne en zelfs niet voor de East Cape Lighthouse (zie vorige blog), wel voor de Chatham eilanden en die liggen een eind voor de kust van Nieuw-Zeelands Zuidereiland. Bij deze dus, een kleine rechtzetting om een veelgelezen onjuistheid voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen.
✘ GISBORNE
De meest oostelijke stad van Nieuw-Zeeland, gelegen aan Poverty Bay, ademt geschiedenis: van het Cook Landing National Historic Reserve tot Kaiti Beach en het Titirangi Domain.
* Cook Landing Place
Vlak bij de monding van de Turanganui rivier - met zicht op kranen en havenbedrijven, zeecontainers en houtexportdokken – vind je Cook Landing Place. In een bocht van Kaiti Beach Road en met slechts 4 parkeerplaatsen zou je het zo missen. Toch is dit stukje Gisborne historisch erg belangrijk.
Waar de Polynesische kano’s landden in de 14e eeuw, waar James Cook in oktober 1769 zijn eerste voetstappen in het zand zette en waar Europeanen en Maori elkaar voor het eerst ontmoetten, staat nu een indrukwekkend monument. Die 250 jaar oude Engelse voetafdruk is allang verdwenen onder tonnen aarde en beton. Wat blijft is de symbolische kracht van de plaats die staat voor het samenkomen van verschillende culturen met soms een negatieve of dodelijke afloop. Een nieuwe land en een nieuw volk ontdekken was vaak geen vredelievende bezigheid.
Met dank aan de infoborden op de site wordt de betekenis van elk onderdeel duidelijk want er is behoorlijk veel te zien:
- De granieten obelisk dateert uit 1906 en was het eerste monument voor een Europese ontdekkingsreiziger in Nieuw-Zeeland. Opmerkelijk detail: het gedenkteken werd voor een deel betaald met muntjes die schoolkinderen hadden ingezameld.
- Meer dan een eeuw later, in 2019, werd rond de obelisk een compleet park aangelegd, geklasseerd als nationaal historisch erfgoed. De verhalen van de Polynesische voorouders, van James Cook en zijn bemanning en van de gesneuvelde Maori zijn prachtig uitgebeeld door meterslange stalen weefpanelen, ingewikkelde sculpturen en een reuzegrote loopbrugkano.
Het is een apart zicht, een kano als herinnering aan een 700 jaar geleden gebeurtenis en hedendaagse trucks met 2 en 3 houtopleggers. Heden en verleden in één straf beeld!
* Kaiti Hill Walkway
Aan de overkant van de straat, aan het bordje ‘Kaiti Hill Walkway’, ga je zo de hoogte in via een steil 2,5 km lang wandelpad met evenveel steile trappen tussen groene struiken. Kaiti Hill, de heuvel die uitkijkt over Poverty Bay, is onderdeel van het Titirangi Domain, met 35 ha de groene long van Gisborne.
De uitkijkpunten op weg naar de top laten een geweldig tafereel zien van een drukke haven met gigantische bergen opgestapelde boomstammen, enorme logtrucks en hoge kranen. Op de achtergrond schitteren het blauwe water van Poverty Bay en de witte kliffen van Young Nick’s Head.
De pohutukawaboom op Cook’s Plaza, door Prinses Diana geplant in 1983, is uitgegroeid tot een deftig groot exemplaar. Het standbeeld van James Cook op datzelfde pleintje werd verwijderd en naar het stedelijk museum in het centrum overgebracht. Reden: die arme James Cook leek eerder op een Italiaanse operazanger dan op zichzelf!
Puffend en zwetend, geen water mee, op slippers en zomersandalen geraken we boven om daar te ontdekken dat je Kaiti Hill ook met de auto kan beklimmen. Een stuk makkelijker en minder vermoeiend maar wel zonder de mooie vergezichten!
Weetjes voor de geschiedenisfans:
- De naam Poverty Bay is bedacht door James Cook die nieuwe voorraad wou aankopen in de baai waar hij en zijn bemanning geland waren. Na een schermutseling en 9 dode Maori vertrok hij echter zonder proviand en met een armzalige (poverty) toestand in de keukenkastjes van het schip.
- Een bemanningslid van James Cook, nl. matroos Nicholas Young, was de eerste die vanop zijn hoge uitkijk in de mast van het schip een stukje van het nieuwe land zag. De kaap, die in zicht kwam toen ze naar de kust zeilden, werd daarom naar hem genoemd: Young Nick’s Head.
Dag Gisborne, het was een flitsbezoek, kort en krachtig en de moeite waard!
Langs de jachthaven, langs de rivier en langs een rij tropische palmbomen zoeken we onze weg de stad uit, richting de volgende halte.
We passeren hoge hagen die een zoete schat verbergen. Het zonnige klimaat en de vruchtbare grond zorgen in deze streek voor een overvloed aan appels, appelsienen, limoenen en natuurlijk Nieuw-Zeelands geel en groene goud, de kiwi.
Na de boomgaarden verschijnen de wijngaarden en de eerste ‘Winery’ en ‘Wine Tasting’ bordjes. Wijnliefhebbers? Ga zeker de beroemde chardonnay proeven in één van de lokale wijnhuizen.
Bijna rijden we voorbij de kleine wegwijzer ‘Manutuke’. Dit landelijke dorpje (amper 460 inwoners) heeft een goed verborgen geheim op zijn grondgebied staan. Daar willen we graag alles over weten.
✘ TOKO TORU TAPU
Een naam als een zoet kinderversje, de Toko Toru Tapu Church in Manutuke is één van de grootste en belangrijkste Maori kerken in Nieuw-Zeeland. Deze anglicaanse ‘Kerk van de Heilige Drievuldigheid’ is een onwaarschijnlijke combinatie van een koloniale buitenkant in de kleuren van een traditionele Maori marae en een interieur versierd met unieke houtsnijkunst en beschilderde Maori panelen.
De oorspronkelijke kerk dateert van 1835, werd herbouwd in 1913 en gerestaureerd tussen 2010 en 2015. Met de hulp en de financiële bijdrage van de hele Manutuke gemeenschap werd het gebouw van binnen en van buiten in zijn oude glorie hersteld . Sindsdien staat de klokkentoren weer fier op de Toko Toru Tapu Kerk. In de schaduw ervan staat één van de grootste Maori ontmoetingshuizen van het land, de ‘Maori Battalion Marae’, een blijk van respect voor de gesneuvelden van WO II.
Onze nieuwsgierigheid wint het van ‘mogen we dit wel doen’. De kerk staat immers op een marae terrein en daar kom je onuitgenodigd niet in. En ook al is de poort open, wij voelen de dorpsogen in onze rug prikken. Dat wordt eerst toestemming vragen bij de ramen kuisende buurvrouw en jawel hoor, het blijkt geen enkel probleem te zijn om de kerk te bezoeken. Die is eigenlijk altijd open en enkel afgesloten met een dikke kei voor de deur. Vergeet die kei niet terug te leggen na je bezoek!
De wandeling naar de kerk met fluisterende eerbiedige stappen voelt aan als lopen over heilige grond. De ganse omgeving, de toegangspoortjes, de verweerde gedenkzuilen, het rijke interieur … alles vraagt om bewondering voor deze bijzondere plek. We worden er klein en stil van.
Adres: 73 Whakato Road, 4072 Manutuke
✘ WHARERATA ROAD LOOKOUT
Nog onder de indruk van het vorige uitstapje vervolgen we onze tocht in een vlak landschap van fruit en wijn en schapen. Bloeiende wilde venkel met gele bloemen geeft de graskant een zomerse kleur. Een blauw met zwarte marae trekt de aandacht met zijn niet-standaard beschildering. We zien groene heuvels zonder enige begroeiing, bosbouw en nieuwe aanplantingen van sprietige dennenbomen en de Grote Oceaan die ons volgt als een uitvergroot schoothondje.
Van de vlakke kuststreek trekt de Pacific Coast Highway ons de steile ups en downs in van de Wharerata Hills met toppen tot 700 m. De bossen kregen de naam Wharerata Forest (logisch hé) en de snelweg noemt men hier Wharerata Road, een schilderachtige zigzagbaan met na elke scherpe bocht een nieuwe verrassing. Geen relaxte achteroverleunende rit maar een aantal spannende en uitdagende kilometers. De lookout op de top is een welkom rustmoment!
De weinige huizen die we tegenkomen, vormen authentieke kiwidorpjes, waar het leven langzaam geleefd wordt. Omringd door zoveel pure natuur smelt stress als chocolade in de zomerzon.
✘ WAIROA
Gedaan met bergen en haarspeldbochten. In de buurt van Wairoa stuurt de route ons door een luie vallei, in plakjes verdeeld door omheiningen en veepoortjes. De autobaan snelt, lang en strak en recht als een pijl, naar de volgende bestemming op onze lijst: Old Portland Island Lighthouse.
Deze houten vuurtoren, in het centrum van Wairoa, werd gebouwd in 1877 en liet een jaar later zijn eerste licht over de Pacific Ocean schijnen vanaf Portland Island. Daar deed hij tot 1957 prima zijn werk en gidste hij schepen veilig door de woelige oceaangolven. Verouderd, versleten en vervangen, verhuisde het afgedankte lichtbaken naar Marine Parade, aan de oevers van de Wairoa rivier.
De Old Portland Island Lighthouse werd een origineel stadsmonument en een populaire toeristische attractie die iedereen herinnert aan de rijke geschiedenis van de zeevaart in deze regio.
Het gezellige park rond de vuurtoren is ideaal als picknickplek: schaduwrijke bomen, keurige toiletten en een picknicktafel voor de koelbox met lekkers. Efkes opladen voordat we verder trekken, over slingerende wegen naar Napier.
✘ MOHAKA VIADUCT
De grens tussen het Gisborne District en de Hawke’s Bay Region is slechts een onzichtbare lijn die van struik naar struik en van boom naar boom loopt om te worden opgeslokt door de verre horizon.
Van Wairoa naar Napier glijden groen grasland en glooiende heuvels, in een voortdurende afwisseling, langs de autoramen voorbij. Open vlaktes, traag stromende riviertjes, boomgaarden en boerderijwinkels, niks groots, gewoon het simpele en eenvoudige genieten.
Een stukje geschiedenis in de buurt van Raupunga zorgt voor een wauw-mijn mond valt open-gevoel. Als uit het niets verschijnt hoog boven de rivier en over de baan de hoogste spoorlijn van het land: het Mohaka viaduct. Gebouwd tussen 1930 en 1937 door de Nieuw-Zeelandse Spoorwegen, 96 m hoog en bijna 278 m lang, was het viaduct een imposant maar noodzakelijk project en de enige manier om de treinlijn Napier–Gisborne te voltooien. Het viaduct verbindt namelijk de 2 oevers van de Mohaka rivier die op dit punt door een diepe kloof stroomt.
Anno 2025 zit Raupunga met een industriële en historische maar vooral nutteloze landschapsdecoratie want sinds 2012 is de lijn Napier-Gisborne niet meer in gebruik en is het viaduct treinloos.
Het oponthoud aan de wegenwerken gebruiken we voor een fotomomentje van het overweldigend gevaarte. De 2 spelende babygeitjes in het struikgewas zijn niet gediend van al die camerabelangstelling en gaan er huppelend vandoor.
beeld Wikipedia
✘ LAKE TUTIRA
Een verkeersbord naar een stop- en picknickplaats en een smalle gravelweg naast een immens meer trekken onze aandacht. We landen op een idyllisch plekje voor een laatste onderbreking van onze Eastland roadtrip. Ons kadootje: een uitzicht bezaaid met golvende heuvels en aan onze voeten niet 1 maar 2 meren - Lake Tutira en Lake Waikopiro - die behoren tot het Tutira Regional Park, sinds 1929 een beschermd vogelreservaat. Een zalige spot voor een korte wandeling!
Het allerlaatste beeld van onze iconische 4-daagse reis door Eastland en langs de East Coast zijn oh zo typisch Nieuw-Zeeland: weiden vol wollige schaapjes in een kader van donkere dennenbossen.
Waarom kiezen voor een Eastland roadtrip?
♥ Omdat deze roadtrip een volmaakt bucketlist ding is!
♥ Omdat het meer is dan zomaar een rit van punt A naar punt B!
♥ Omdat de opeenvolging van eindeloze stranden en baaien, spectaculaire kustlijnen en uitzichten, rijke Maori cultuur en geschiedenis, een niet te missen aanrader is!
♥ Omdat Eastland een ongerept stukje Nieuw-Zeeland is waar tijd een relatief begrip is met veel betekenissen!
Pak je koffers, spring in een vliegtuig, versier een auto en haast je naar de oostkust van Nieuw-Zeeland voor een onvergetelijk avontuur dat je hart en je ziel zal raken!
E noho rā - tot ziens Eastland, het gaat je goed!
Praktische info:
- logeren in Napier: Didi’s Place (adres: 73 Shakespeare Road) – perfect stadshuisje, op wandelafstand van het centrum, super netjes, super compleet en heel gezellig interieur
- eten: The Duke of Gloucester (adres: 389 Gloucester Street, Taradale, 4112 Napier) – gezellig maar druk
Reactie plaatsen
Reacties