Nieuw-Zeeland.

Ook dat is op bezoek in Nieuw-Zeeland. Naast een druk programma, zijn er ook gewone, simpele thuisblijfdagen.

De ene dag naar de landvogels, de andere dag naar de kustvogels en dus weer terug naar de Baai van Thames. Op amper een half uur rijden van Te Kauwhata, ligt een compleet ander landschap, gevormd meer dan 10.000 jaar geleden door de modder die achterbleef na de getijden van de zee en de afzetting van schelpen. Hierdoor ontstonden heel aparte strandbanken op de kusten voor Miranda.

Wie Nieuw-Zeeland denkt, denkt eilanden en dat zijn er een paar honderd. Er is niet alleen het grote Noorder- en Zuidereiland maar in de Hauraki Gulf, voor de kusten van Auckland, liggen alleen al zo'n 100 kleinere eilanden. Kiezen wordt dus moeilijk.

Behalve de al eerder bezochte 'Glowworm Caves', valt er in de Waitomo regio nog heel wat meer te  ontdekken dat, gratis en voor iedereen toegankelijk, op de wandelaar ligt te wachten. Van een gemakkelijke bushwalk door een klein natuurreservaat tot uitdagende tramping tracks, het kan hier allemaal en het is bovendien een erg goeie manier om op 1 dag heel wat te zien van dit ongewoon mooi stukje Nieuw-Zeeland.

Groot vraagteken waarom deze 'beauty' ontbreekt in de 5 Nieuw-Zeeland reisgidsen die ik doorlas. Gelukkig is onze 'local' wel op de hoogte van deze mooiste wandeling ever. Net geen 10 km lang, volgt het wandelpad de oevers van de Waihou River (gelegen in de Waikato regio) tot aan de Blue Springs.

Een beetje een raar gevoel op deze kerstdag - zomer buiten - lichtjes in de tuinen en versierde huizen en dennenbomen - naar het strand in short en op slippers. Want zo wordt Kerstmis hier bij voorkeur gevierd: met een barbecue op het strand!

Heel populair bij alle touroperators die rondreizen in Nieuw-Zeeland aanbieden en toch stond Cathedral Cove in eerste instantie niet op onze planning wegens te ver en niet haalbaar als daguitstap. De verhuis van Ann-Sophie en Kenny naar Te Kauwhata brengt de Coromandel en de oostkust nu wel een stuk dichterbij.

Vroeg, erg vroeg op weg - Wellington slaapt nog. Maar het is dan ook een lang eind terug naar het noorden - zeker als er nog een zijuitstapje naar New Plymouth ingelast wordt. Nu we in de buurt zijn (en wat is een omweggetje van 100 km) wil Ann-Sophie graag hun eerste echte woonplaats in Nieuw-Zeeland tonen en ik wil graag zien waar hun Nieuw-Zeelandse leven gestart is.

Vroeg vertrokken voor een bezoek aan Zealandia Ecosanctuary, een volledig omheind natuurreservaat in de wijk Karori. Het wordt een bochtige rit door de heuvels boven Wellington, langs houten huizen die af en toe erg Engels aandoen en door straatjes die zo steil zijn dat het een raadsel is hoe de bewoners aan hun huis geraken.

Na een nacht van echt noodweer (stortregens en felle wind met een snelheid van 120 km/h) schijnt eindelijk weer de zon. Meteen na het ontbijt op weg voor een stevige ochtendklim naar Mount Victoria, een heuvel van 196 m hoog net buiten het centrum met op de top, de beste lookout over de ganse stad.

Het wordt opnieuw een lange rit langs 'State Highway 1', die immers helemaal bovenaan in 'Cape Reinga' begint en helemaal onderaan in Wellington eindigt, dwars door het Noordereiland. Maar eerst nog even genieten van het unieke landschap van het 'Tongariro National Park", van de machtige bergen en van de kleine en grotere dorpjes die aan de rand van het natuurgebied liggen. 

En ja hoor, nu schijnt de zon! Goed voor de trekkers en klimmers, die al heel vroeg vertrekken richting de 'crossing', die terug open is, of richting een van de vele tracks en walks in dit berggebied. Onze planning laat echter geen extra dagje bergbeklimmen toe. De bedoeling is immers om van hieruit door te gaan naar Wellington, dat op slechts 4 u rijden of 345 km van Tongariro ligt. Gezien het drukke hoogseizoen kan het motel in Wellington toch niet meer geannuleerd worden.

Dikke pech: na een ganse nacht van felle wind en stortregen, is het wel duidelijk dat de 'crossing' vandaag nog dicht blijft en de shuttles rijden ook niet. Het zicht vanop het kleine balkon is idem gisteren: nog geen berg te bespeuren in de dichte wolken en het regent nog altijd. Dan maar genieten van een rustig ontbijt en net als de andere gasten, wachten op de eerste opklaring.

Heenreis naar Whakapapa via Orakei Korako en de Huka Falls

Voor alles is een eerste keer: opgestaan met een overbelaste linker kuitspier - met dank aan de 1.349 trappen van de 'Hakarimata Walkway'! Een dagje rust zou waarschijnlijk goed doen maar die overbelaste spier een beetje in beweging houden, is misschien toch niet zo'n gek idee. Een rustige wandeling doorheen een stuk Nieuw-Zeelands industriële verleden lijkt dan ook de aangewezen uitstap.

Nood aan groen en frisse lucht na de hete, stomende, borrelende aarde van Rotorua. En graag dichtbij! Dan is de keuze snel gemaakt: het Hakarimata Reserve ligt op amper 35 km (half uurtje rijden) en het natuurgebied van 1.850 hectare inheems bos leent zich perfect voor een aantal korte en langere wandelingen.

De eigenlijke, niet uit te spreken naam van dit merkwaardige dorp is Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao. Wordt, begrijpelijk, afgekort. En waarom merkwaardig? Dit dorp, op de weg van Rotorua naar Taupo, in het midden van Noordereiland op wat het 'Central Plateau' noemt, ligt in een geothermisch gebied met (nog steeds) vulkanische activiteit.

Een tweede bezoek aan Auckland staat nog op de planning. Vorige keer vooral geschiedenis en cultuur, deze keer een ontspannende wandeling in het havengebied. Vertrekpunt wordt het geel-rode koloniale gebouw uit 1912, de Ferry Building, vertrekpunt ook van de veerboten die naar de eilanden in de 'Hauraki Gulf' varen.