Een druk reisprogramma vandaag, dat ons van de Serra de Tramuntana en de noordkust (Sa Calobra) naar de Serra del Nord (Santuari de Lluc) en het meest noordelijke puntje van het eiland (Cap Formentor) brengt om te eindigen in de oude hoofdstad van Mallorca (Alcúdia).

Geen openbaar vervoer deze keer maar een minibusje om de rest van Mallorca te verkennen. Het wordt een rit naar het echte (geografische) middelpunt van het eiland, het dorpje Sineu, waar we kennis maken met het Mallorca dat tussen de bergen in het noordwesten en de kust in het zuidoosten ligt. Van Sineu gaat het richting de Serres de Llevant, een natuurgebied voor de zuidoostkust, met toppen tot 560 m, waarvan de heuvels, als losse delen, van elkaar verspreid liggen in het landschap. Een van die heuvels (of is dit al een berg?) is de Puig de Sant Salvador waar we op de top, op een hoogte van 509 m, een afspraak hebben met het klooster van Sant Salvador.  

Bus nr. 25 brengt ons vandaag naar het centrum van Palma, de hoofdstad van Mallorca maar ook de hoofdstad van de eilanden van de Balearen. De vroegere benaming Palma de Mallorca werd in 2016 officieel afgekort tot Palma. Dit wordt een verrassend stadsbezoek want de ‘kleine’ stad met iets meer dan 400.000 inwoners heeft een aantal onverwachte pareltjes in de aanbieding en dat had ik aanvankelijk niet verwacht.

Terug naar 1912, het jaar dat de eerste mahoniehouten trein van de Ferrocarril de Sóller van de hoofdstad Palma naar het 27 km verder gelegen Sóller reed. Vóór de bouw van de spoorlijn was Sóller eeuwenlang een erg geïsoleerd stadje. Een paar kilometer landinwaarts opgebouwd als bescherming tegen piraten en zeerovers, was het enkel de bereiken via de zee en de havenplaats Port de Sóller of via geitenpaadjes over de Coll de Sóller, een bergpas in de Serra de Tramuntana met een hoogte van 496 m.

Dé populairste zonbestemming in de Middellandse Zee is zonder twijfel Mallorca en neen, die stond niet op mijn bucketlist. Een eiland voor jonge zonnekloppers die overdag op het strand op hun handdoekje liggen en ‘s avonds gaan partyen. Echt niks voor mij. En toch werd dit één van mijn leukste en onverwachts boeiende vakanties.

Vakantie gaat altijd te snel en dit wordt alweer onze laatste dag in Bretagne. Voor die laatste dag hebben we het beste bewaard wat de Côte d’Émeraude te bieden heeft en dat is het kustpad of Le Sentier des Douaniers van Fort la Latte naar Cap Fréhel. Het wordt een wandeldag onder een stralende zon en een blauwe hemel in een landschap dat het label ‘Grand Site de France’ draagt.

Interessant genoeg voor een daguitstap of willen we hier enkel de bekende Bretoense pannenkoek gaan eten? Wat opzoekwerk leert ons dat Rennes ook de stad is van de zowat grootste voedingsmarkt in Frankrijk en er is een historisch centrum met genoeg vakwerkhuizen voor de onmisbare mooie foto’s. Trouwens, een bezoek aan de belangrijkste stad van de regio mogen we zeker niet missen!

Een zonnige dag en nog steeds in Bretagne. Tijd dus om de bekende en onbekende plekjes van Saint-Malo te gaan ontdekken. Want als je in Bretagne bent, mag de ommuurde havenstad met zijn zeeroversverleden niet ontbreken in je vakantiedraaiboek. En rij je toch die richting uit, combineer je stadsbezoek dan met een wandeling langs de Rochers Sculptés van Rothéneuf.

Dit wordt een dag op blote voeten met maar één ding te doen: genieten en ons verwonderen. Wat is er dan zo speciaal aan de uitstap van vandaag? Wij stappen in de voetsporen (als die er nog zijn, ergens in het zand) van de pelgrims die al tijdens de middeleeuwen de baai van de Mont Saint-Michel overstaken, op blote voeten, als boetedoening. Honderden jaren later en ook op blote voeten, voelen we ons toch een beetje pelgrim, op weg naar dat wonderlijke bouwwerk in een al even wonderlijke baai. De ‘boetedoening’ blijkt uitzonderlijk plezierig, fascinerend, uitdagend maar vooral behoorlijk vermoeiend te zijn!  

Wat op het ideeënlijstje stond: Saint-Malo verkennen, 7 km doorrijden naar Rothéneuf en Les Rochers Sculptés en daarna langs de kust, een stop aan het uitkijkpunt Pointe du Grouin om de dag te eindigen in het oesterstadje Cancale, amper 4,5 km verder. Op die manier zagen we al het moois van de eerste (of laatste – afhankelijk van waar je komt) kaap van Bretagne op één dag. Dachten wij … tot we op de site van Tourisme Bretagne lazen dat Cancale aan de GR 34 ligt (juist, die uit onze dromen!) en dat een stukje van die route helemaal naar Pointe du Grouin loopt. En je raadt het al, het plan van ons ideeënlijstje was snel veranderd, we wandelen nu dus naar de uiterste rotspunt van Bretagne!   

Ook deze dag begint met een grijze lucht en regen. Dus doen we rustig aan met klaarmaken en picknick inpakken. En ja hoor, wat dacht je? Net voor de middag wordt het, naar goede gewoonte, weer een echt zonnige dag! Op het ideeënlijstje staat de kuststad Dinard, voor de ligging in een baai aan de Côte d’Émeraude, voor de mooie villa’s en voor de kustwandelingen. Niet te warm en een beetje wind, dit is een ideale dag voor een beetje zee en een beetje huizen kijken.

Jaren naar uitgekeken, tal van documentaires gezien over deze merkwaardige plaats op een rotspunt aan de monding van de rivier de Cuesnon … een bezoek aan de Mont Saint-Michel is daarom hét hoogtepunt van onze Bretagnereis. Al ligt dat hoogtepunt eigenlijk nog net in Normandië, eeuwig twistpunt tussen beide regio’s!

Een grijze, miezerige dag en het weerbericht voorspelt niet veel beters. Het wordt dus geen natuurwandeling maar een cultuurwandeling – met regenjas en paraplu. Behoorlijk impulsief beslist en vertrokken zonder reisgids, zonder stratenplan en zonder check waar er parkings zijn (maar er is nog altijd Google Maps): het wordt dus een dagtripje naar Dinan. Een klein charmant stadje, oppervlakte amper 8,71 km², met veel vakwerkhuizen uit de middeleeuwen. Dat is het uitgangspunt. De rest gaan we ontdekken.

De eerste uitstap in Bretagne is meteen de laatste etappe van de GR223. Het volledige ‘Kustpad’ of ‘Douanierspad’ zoals de GR223 genoemd wordt, loopt van Carentan naar de Mont Saint-Michel over een afstand van 446 km. Voor nu, net iets te ambitieus maar het laatste stukje is een mooie natuurwandeling van zo’n 18 km (enkel) van Pontaubault naar de Mont-Saint-Michel en is zeker de moeite waard.

Dit is de vakantie van Kodaline en ‘I’m ready’. En of we ready zijn! Na een jaar wandelen, fietsen en ontdekken in eigen streek, heeft iedereen heel veel zin in iets niet-Belgisch. In de hoop dat Frankrijk een ‘groen’ land blijft, wordt het een huisje ergens op de grens van Normandië en Bretagne zodat we én de Mont Saint-Michel én de grillige kliffen en spectaculaire kustlijn van de Côte d’Émeraude op onze favorietenlijst kunnen zetten.

Precies 2 jaar geleden (mijn laatste werkdag was 28 juni 2019) ben ook ik begonnen met blogs te schrijven. Dan pas, inderdaad! Na een druk ‘werkend’ leven met een druk ‘groot’ gezin, was er eindelijk tijd voor andere, nieuwe belevenissen en vooral tijd om te reizen en te schrijven, mijn grote hobby’s. Dat reizen is al behoorlijk gelukt, al heeft de coronacrisis in 2020 een dikke streep gezet door een aantal van mijn plannen. Geen reis naar Slowakije, geen citytrip Rome en de wandeltocht naar Compostela waar ik zo naar uitkeek, is weer uitgesteld naar ergens in 2022. Ondanks die tegenvallers, bleven er genoeg onderwerpen en bestemmingen over voor heel wat blogs.

Na de prettige mini-vakantie in Bouillon, gaat het richting Dinant. Neem zeker niet de snelweg maar ga binnendoor voor de mooiste route in een glooiend landschap. Weidse vergezichten, groene weiden en bos wisselen elkaar af. Langs de kronkelende weg liggen kleine dorpjes met leuke namen als Croix Blanche – soms met amper een tiental inwoners en, typisch voor deze streek, ook veel leegstand en vervallen gebouwen.

Wat heb ik hier naar uitgekeken! Op dringend verzoek van de kleinzoon - want ‘we moeten oma eens meenemen’ - plannen we een paar dagen weg, richting Bouillon in de Ardennen met de mobiliboom (leuker woord toch dan mobilhome). Quality time met mijn kleine bubbel en natuurlijk coronaproof met mondkapjes en desinfecterende handengel en alcoholspray, want dat hoort tegenwoordig tot onze standaard uitrusting.