Dit wordt een dag op blote voeten met maar één ding te doen: genieten en ons verwonderen. Wat is er dan zo speciaal aan de uitstap van vandaag? Wij stappen in de voetsporen (als die er nog zijn, ergens in het zand) van de pelgrims die al tijdens de middeleeuwen de baai van de Mont Saint-Michel overstaken, op blote voeten, als boetedoening. Honderden jaren later en ook op blote voeten, voelen we ons toch een beetje pelgrim, op weg naar dat wonderlijke bouwwerk in een al even wonderlijke baai. De ‘boetedoening’ blijkt uitzonderlijk plezierig, fascinerend, uitdagend maar vooral behoorlijk vermoeiend te zijn!
EEN GEVAARLIJK LANDSCHAP
Toch eerst wat achtergrondinfo voor we beginnen te stappen. Net als de Mont Saint-Michel zelf, staat ook zijn baai op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Die baai, een gebied van 500 km² tussen Pointe du Grouin in Cancale en de haven van Granville, is met zijn karakteristieke getijdenverschillen uniek in Europa. Dat getijdenverschil kan oplopen tot bijna 15 meter bij springtij en de snelheid waarmee de vloed opkomt, is 1 meter per seconde of zoals het vroeger uitgedrukt werd: met de snelheid van een galopperend paard.
Ga dus nooit alleen op verkenning in dit weidse landschap. Het ziet er idyllisch uit, die eindeloze vlakte, waar lucht en zand en zee elkaar bijna raken, maar de natuur heeft hier een paar ongewoon gevaarlijke kantjes.
GROTE TOCHTEN, KLEINE TOCHTEN
De baai oversteken doe je dan ook niet alleen maar in groep en met een erkende gids. Wanneer de wandelingen starten hangt af van eb en vloed want voor het water opkomt, moet iedereen terug op vaste grond. Wij boekten bij www.cheminsdelabaie.com een heen- en terugtocht met gids en uitleg. Het kan ook zonder die uitleg maar dan mis je een heel stuk boeiende informatie over de omgeving waar je door en langs loopt. Ook fijn dat er op de site meer dan voldoende praktische info staat en dat er verschillende wandelingen aangeboden worden. Je kan vertrekken vanaf de Mont Saint-Michel richting het rotseilandje Tombelaine en terugkeren. Je kan helemaal naar de kust in Le Bec d’Andaine lopen en terugkeren met de bus.
Of je doet stoer, zoals wij, en wandelt de oversteek van de baai heen en terug. Reken maar op een flinke 14 km, een deftige wandeltijd van 6 uur (met een pauze van 45 min) en een ondergrond die je af en toe (letterlijk) onderuit haalt.
GLIJDEND WANDELEN
Druk en uitgelaten en heel zelfverzekerd beginnen we aan dit avontuur. In het dorpje Genêts volgen we de pijltjes naar Le Bec d’Andaine waar de parking, het restaurant, de loketten en de toiletten zijn van de organisaties die tochten organiseren in de baai van de Mont Saint-Michel. Opletten en aanmelden aan het goeie loket! We maken kennis met onze gids Yori, die ons duidelijk maakt dat dit geen gezellige ‘walk in the park’ is en dat er stevig doorgestapt wordt want het tij … Hij waarschuwt ons ook dat het eerste deel erg glad en glibberig is als gevolg van het slib dat achterblijft nadat de zee zich terugtrekt.
Met een vrolijk lachje vertelt hij dat er in elke groep wandelaars minstens één iemand is die tijdens de tocht onderuit gaat in het vieze slib. Zijn goeie raad: probeer je niet tegen te houden, spaar je polsen en ellebogen en laat je gewoon glijden! Haha, wat een mop! Dat kan nog leuk worden!
De tocht start aan de Plage du Bec d'Andaine op het warme zandstrand met achter ons de duinen. Schoenen gaan meteen uit en we voelen het zachte zand onder onze blote voeten. In de verte schittert het abdij-eiland, dat erg dichtbij lijkt (maar het dus niet is). De lucht en de wolken en het licht veranderen voortdurend en even snel verandert de ondergrond en lopen we over harde zandribbels en door kleine stroompjes. Toch nog totaal onverwacht zakken we ineens tot onze enkels in een zachte, zwarte, glimmende blubber, gladder dan een ijspiste. Heel geconcentreerd zet ik voorzichtige stappen (fout: gewoon doorstappen is de truk!) en ja hoor, ik schuif en glij en ga compleet onderuit … daarmee is de voorspelling van de gids schitterend bevestigd! En met een bendeke kleinkinderen in de buurt, staat dat ‘slippertje’ direct op Instagram waar het enthousiast gedeeld wordt! Geef toe, iemand moet toch zorgen dat de statistieken kloppen? Blij dat ik het ben!
TOMBELAINE
Gelukkig gaat de blubber al snel over in grote waterplassen. Die spoelen de zwarte modder een beetje weg, maar voor de rest van de wandeling zie ik er echt niet meer toonbaar uit. Dat is de rest van de tocht dan weer goed voor een lach en een giechel telkens iemand mijn moddergestreepte wandelkleding opmerkt.
Op zo’n 3 km van de Mont komen we langs het granieten rotseiland Tombelaine, een historisch geklasseerd monument dat in oppervlakte trouwens groter is dan de Mont. Hier houden we een pauze want de gids wil heel graag vertellen over de oorsprong en de zo goed als onbekende geschiedenis van dit eilandje. Nu een vogelreservaat met ‘verboden toegang’ tijdens het broedseizoen van zilverreigers, slechtvalken, wilde eenden en bergeenden, maar ooit was deze rots bewoond en was er een dorp en een kapel en een fort. Het fort werd steen na steen afgebroken en enkel een stukje trap en toren blijven nu nog over, ruïnes die zorgden voor de vele legendes die rond deze rots hangen. Zo veel verhalen, zo veel interessante weetjes, al blijft het aandachtig luisteren naar dat Frans met een Bretoens accent!
Net als we verder willen wandelen, zien we links van ons een groepje ruiters door het water stuiven, want dat kan ook, de overtocht maken te paard. Het levert alleszins mooie beelden op van hoog opspattend zandwater tegen een ijle lucht. Intussen komt de Mont Saint-Michel blote voet na blote voet dichterbij (je blijft er naar kijken) maar we zijn er nog niet. Vlak bij een brede waterstroom stopt de gids voor een extra uitleg. Op dit punt heb je immers een samenstroming van 4 rivieren die in de baai uitmonden: La Sée en La Sélune, La Guintre en Le Couesnon. Dat maakt dat we hier een paar kanalen oversteken van bijna 100 m breed en met een heel sterke onderstroom. Veiligheid staat voorop en de gids gaat als eerste met zijn peilstok om te checken of er geen diepe geulen of verraderlijke plekken zijn en pas als hij het sein geeft, volgt de groep. Mekaar vasthouden en een hand-in-hand ketting vormen is hier geen overbodige luxe want we blijven amper op de been. Een hele ervaring maar gelukkig gaat er niemand onderuit en blijft iedereen droog.
In een flink tempo gaat het vanaf nu in één rechte lijn door. Dit is inderdaad geen gewoon wandelingetje. Je bent je de hele tijd erg bewust van je stappen, van het veranderende landschap om je heen en van die wondere wachter in de verte, die je overal schijnt te volgen – de Mona Lisa maar dan in steen, op een rots met een overal zichtbare torenspits.
WANDELEND ZAND
Een laatste lesje aardrijkskunde over bewegend zand of wandelend zand (in ’t Frans les sables mouvants of les lises) en hoe kom je terug los als je er inzakt. Die plekken wandelend zand zijn eigenlijk grote zandzakken gevuld met water, vaak in de buurt van de waterstroompjes en riviertjes in de baai. Onze gids weet zo’n plek makkelijk te vinden en vrolijk gaat hij staan trappelen op wat er voor ons uitziet als gewoon nat zand. Iedereen staat verbaasd te kijken als hij langzaam, tot bijna aan z’n knieën, wegzakt terwijl de plek om hem heen beweegt als een jelly pudding. Met een trukje maakt hij eerst zijn ene en dan zijn andere been los en nog geen seconde later staat de ganse groep als kleine kinderen te springen op wat wel een zandtrampoline lijkt.
Een bizar gevoel maar dit moet je ooit eens gedaan hebben! Zolang je blijft bewegen is er niks aan de hand. Sta je stil, dan zak je echt centimeter per centimeter de bodem in. Plezierig voor nu maar de realiteit kan wel eens verkeerd uitdraaien.
Onverwacht staan we ineens aan de voet van de Mont Saint-Michel en hebben we net voldoende tijd voor een picknick en een snel voetenwasje en dan gaat het in de omgekeerde richting naar de kust, langs de wandelende zandplekken, de snelstromende rivieren, de zandbanken, Tombelaine en het glibberige slib …
Het is duidelijk zeker dat dit een heerlijk avontuur en een fantastische beleving geweest is in een onvergetelijk landschap van zand, zee, lucht en licht met de Mont als magische kers op de taart. Met andere woorden: een dikke aanrader voor iedereen die de baai nog niet op blote voeten heeft over gewandeld!
NUTTIGE WEETJES:
ℹ Zeker meenemen in je rugzak :
een warm vestje, sweater of trui
plastic zak voor je schoenen
waterdicht zakje voor de gsm en camera
voldoende water en een picknick
een handdoek
zonnecrème en zonnebril
En niet onbelangrijk: doe iets aan dat nat en vies en slijkerig mag worden!
ℹ Voor de fervente campeerders is er vlakbij een camping: Camping Côté Ô Mont-Saint-Michel (https://www.cote-o.fr/mont-saint-michel)
Om te eindigen: een extra vermelding voor de goede service bij Chemins de la Baie, die zonder problemen onze wandeltocht hebben omgeboekt naar een paar dagen later omwille van het slechte weer op de oorspronkelijk gereserveerde datum. En een hoeraatje met applaus voor onze gids Yori, om zijn bijzondere verhalen over de baai.
Reactie plaatsen
Reacties