De hoogste berg van Nieuw-Zeeland, gehuld in een wolk van mystieke Maoriverhalen, gelegen in een nationaal park met een 110 % alpine gehalte – denk aan gletsjers en ijsmeren en eeuwige sneeuw en torenhoge bergtoppen – simpel gezegd, een topbestemming en een verplichte moet-je-doen voor iedereen die het Zuidereiland bezoekt. Mount Cook, een feest voor het oog en voor de camera en één van de meest indrukwekkende plekken ooit! Mount Cook, een droom die werkelijkheid is!

Na de gezellige dagen in Christchurch zijn we met pak en zak verhuisd naar een ieniemini dorpje van 183 inwoners in de Waitaki Valley met de leuke naam Otematata. In 1958 was deze locatie niet meer dan een verzameling gebouwen, neergepoot voor de arbeiders die de Aviemore en Benmore stuwdammen op de Waitaki River bouwden. Bedoeling was om na de werken het plaatsje Otematata op te doeken maar Otematata bleef en werd een vakantiehotspot, compleet met golfclub, supermarkt, hotel en restaurant, community centre en fire station.

Een naam die mij om een of andere reden doet denken aan een hobbitverhaal, een naam die een nationaal park, een dorp en een bergpas betekent, een naam waar heel wat toeristen lyrisch bij worden, Arthur’s Pass is (als je alles wat je hoort en leest mag geloven) een van de meest epische routes in Nieuw-Zeeland. Een bucketlist beleving van 150 km langs State Highway 73, van de oostkust naar de westkust van het Zuidereiland, dwars door de Southern Alps. Een roadtrip gevuld met spectaculaire zichten, wondere natuurverschijnselen, besneeuwde bergtoppen en historische bruggen en viaducten. Rij met ons mee en ontdek Arthur’s Pass!   

Een i-SITE Visitor Centre waar de Franse vlag wappert, een vaarfoutje van een Engelse kapitein, een kustwandeling met spectaculaire uitzichten en stranden voor een luie zonnige zomerdag – de ideale smoes om je verblijf in Christchurch nog wat te rekken want de ligging aan de rand van Banks Peninsula zorgt voor een extra stempel in het toeristisch paspoort van de stad. Tijd voor wat cultuur, natuur en blote voeten in het zand, tijd om de brede lanen achter ons te laten en een paar onverwachte bestemmingen op te zoeken. Niet treuzelen, picknick klaarmaken, auto in en wegwezen.  

Eerlijk, het heeft even geduurd want Christchurch en ik hebben moeten wennen aan elkaar. Het begon als een haat-liefdeverhouding maar na 2 dagen op stap in de stad, die heel erg verschilt van wat ik in gedachten heb bij het begrip “stad”, is de liefde totaal en onverbreekbaar! Een staaltje van creatieve stadsheropbouw, vernieuwend en onverwacht met een hippe en jonge vibe en een perfecte mix tussen verleden en heden, dat is Christchurch na de aardbevingen van 2010 en 2011 en volgens de New York Times, één van de 52 plaatsen die je absoluut moet gezien hebben!

De State Highway 1 die van het meest noordelijke punt naar het meest zuidelijke punt over de complete lengte van Nieuw-Zeeland loopt, is tussen Picton en Christchurch niet zo maar een snelweg. Dat deel van de SH 1 heeft nog het meeste weg van een toeristische route. Geen gejakker dus om de 336 km in sneltempo af te leggen. Maak tijd om minstens (meer mag ook) 8 keer te stoppen voor 8 fantastische bezienswaardigheden die je de noordoostkust van het Zuidereiland laten ontdekken in al zijn schoonheid. Geen andere kustlijn is zo gevarieerd en heeft zoveel verschillende landschappen te bieden. Je rijdt van uitgestrekte wijngaarden naar stranden met zwart zand en ruige rotsen met pelsrobben.

Het vraagt wat voorbereiding maar dan wandel je wel de mooiste kustroute die Nieuw-Zeeland te bieden heeft nl. de Abel Tasman Coastal Track, van Marahau naar Wainui Bay, langs de randen van het Abel Tasman National Park. Over een totale lengte van 60 km laat deze Nieuw-Zeelandse Great Walk aan de wandelaar een landschap zien van ‘prachtige gouden stranden, helderblauw water en inheemse regenwouden’. Zo staat het letterlijk in de toeristische folder. Wij willen natuurlijk graag ontdekken of een van de populairste tracks op het Zuidereiland in real life ook zo bijzonder is. 

Op ontdekkingstocht vandaag over State Highway 60, ook wel Takaka Hill Road genoemd, de enige weg die van Richmond helemaal naar Golden Bay gaat, richting het meest noordwestelijke punt van Nieuw-Zeelands Zuidereiland. Dunbevolkt en afgelegen is de baai een rustplek voor migrerende walvissen en dolfijnen. De 32 km lange smalle zandschoorwal met de toepasselijke naam Farewell Spit (waar je het land vaarwel zegt en in de zee valt), die de baai afschermt van de ruige Tasman Zee, is een paradijs voor trekvogels en een belangrijk vogelreservaat. Golden Bay, een favoriete vakantiebestemming voor wie van een uitzonderlijke natuur houdt en graag de grootste zeevissen wil spotten of bijzondere kustvogels wil zien. Voor ons geen walvissen of vogels, wij gaan heel relaxed op uitstap langs enkele leuke stops in de Golden Bay regio.

Één van de beste manieren om meer van Nelson en omstreken te zien, is de auto aan de kant zetten en de fiets nemen. Combineer dat fietsen met alles wat ‘great’ is in dit stukje Nieuw-Zeeland – van glooiend groene heuvels tot verlaten kustbaaien en historische plattelandsdorpjes – en mix dat alles met de smaak van lekker eten en een glaasje wijn of bier. Dan heb je The Great Taste Trail. De fietsroute, een lus van Nelson naar Kaiteriteri naar Nelson, over een totale afstand van 226 km kan in grote of kleine, meerdaagse of eendaagse ritten verdeeld worden met deze zekerheid: het is een echte Great Trail!

Het hoofd in de bergen, de voeten in de zee, dat is Nelson in het verre noorden van het Zuidereiland: aan 3 kanten omringd door de heuvels en de bergen van de Tasman Mountains, aan 1 kant begrensd door de Tasman Bay. Die beschermde ligging zorgt niet alleen voor fantastisch weer – het is niet voor niks dat Nelson de bijnaam 'Sunny Nelson' kreeg – maar ook voor fantastische landschappen. Minder toeristisch dan de kustplaatsjes in het oosten of het westen, is het gezellige Nelson de ideale basis voor heel wat outdooractiviteiten. Stranden, bergen, meren, natuurparken, wijngaarden, kunstgaleries, fietstochten, wandeltochten … er is veel te doen in en rond deze kleine stad wat van Nelson een perfecte vakantiebestemming maakt. Absoluut mijn favoriet op het Zuidereiland.   

De Marlborough Sounds ontdekken vanop het dek van een rondvaartboot is, vanuit Picton, een klassieker. De ongekende pareltjes van de Sounds te voet verkennen vanaf een wandelpad op één van de vele tracks is een andere mogelijkheid. Wij doen het allemaal nog eens mooi over, niet per boot, niet te voet, maar met de auto via de schilderachtige Queen Charlotte Drive, helemaal van Picton over Havelock naar Nelson.

Wil je de Marlborough Sounds voor de volle 100 % beleven, wandel dan een deel van de Queen Charlotte Track. De totale route is 73,5 km lang, kan makkelijk opgedeeld worden in dagetappes en loopt van Ship Cove (het beginpunt) naar Anakiwa (het eindpunt). De track is onderdeel van Te Araroa (Maori voor De Lange Weg), een langeafstandswandelroute van Cape Reinga in het uiterste noorden van het Noordereiland naar Bluff in het uiterste zuiden van het Zuidereiland over een afstand van 3.000 km.

Geplakt tussen de zee en de bergen, het kleine Picton is zoveel meer dan enkel een plaats op het Zuidereiland waar de ferry’s aankomen en vertrekken. Dit charmante havenstadje vormt het middelpunt van de paradijselijke Marlborough Sounds, is populair als start van schitterende wandelingen en neemt je mee op avontuurlijke cruises over de onverwacht mooie Queen Charlotte Sound. Een niet te missen aanrader! Doe dus zoals wij en zet een paar dagen Picton op je vakantielijstje als je op het Zuidereiland rondtrekt.  

Van de oceaanstranden in de Bay of Plenty over Te Puke en de fruitplantages naar de beboste heuvels, de hete modderpoelen, de stinkende zwaveldampen en stoom spuwende geisers rond Rotorua – langs de schoonheid van Lake Taupo en het groene landschap van het Kaimanawa Forest Park naar de dorre vlakten van Tongariro en de dorpjes aan de Kapiti Coast – van de ferry in de hoofdstad Wellington over Cook Strait naar het kleine haventje van Picton … of kortweg van het Noordereiland naar het Zuidereiland en dat is in Nieuw-Zeeland een hele onderneming!

Wakker geworden van een concert van onbekende melodietjes, fluitende onbekende vogeltjes in weelderige onbekende bloemenstruiken … een fijn begin van een ‘gewoon’ Nieuw-Zeelands weekend. Van boodschappen doen en een marktje bezoeken naar luieren in de zon en wandelen op het witte zandstrand, daar kan ik wel aan wennen!

Of simpel gezegd: hallo, Nieuw-Zeeland, hier ben ik weer, alive and kicking na 3 – niet altijd even leuke – coronajaren waarin contact met de andere kant van de wereld beperkt bleef tot videobellen en je elkaar voornamelijk in kamerjas en pyjama zag, aan het ontbijt of de avondthee. Wat op 7 januari 2020 eindigde met een ‘tot ziens’, krijgt eindelijk een vervolg en via een paar tussenstops vlieg ik opnieuw de halve aardbol rond naar Aotearoa of dat prachtige 'Land van de Lange Witte Wolk' zoals de Maori het zo mooi zeggen.

Met enige vertraging dan eindelijk deze laatste blog als afsluiter van een “once-in-a-lifetime” pelgrimstocht. Al wandelend naar Santiago de Compostela had ik in mijn hoofd enkel een beeld van een enorm plein met een al even enorme kathedraal en veel, heel veel mensen en rugzakken en wandelstokken. Dat Compostela ook een ‘echte’ stad is met inwoners en studenten en ‘gewone’ toeristen heb ik pas de dag na de wandeltocht ontdekt. Wat eerst alleen maar een wazige schim was, ontpopt zich tot een stad van pleinen en kerken en historische gebouwen met een mysterieuze geschiedenis waarin religie een belangrijk element is. Dit wordt een stadstour langs de schoonste plekken van Santiago de Compostela.

Behoorlijk bizar, dit is onze laatste stapdag en ik word wakker met een mix van heel veel … goesting in een laatste uitdagende wandeling, opwinding om de eerste blik op dé beroemde kathedraal, spanning en verdriet en blijheid, alles door elkaar! Ik stop het allemaal in de rugzak, al die verschillende vakjes vol gevoelens. Het geeft mij vleugels op dag 9 en die zijn welkom want ondanks de extra 2 km gisteren van Padron naar Hotel Scala staan er nog een deftige 24,5 km op het programma tot het eindpunt in Santiago de Compostela.