Serieus getwijfel – zouden we dit wel doen – maar na een geruststellend gesprek met de eigenaar van onze vakantiewoning, plannen we toch een daguitstap richting Oost-Slowakije, naar de 2e grootste stad van het land, gelegen op minder dan 100 km van de Oekraïense grens. Meteen de reden van het wel doen / niet doen. De verzekering dat Košice en omgeving volkomen veilig zijn, geeft de doorslag. Op naar het oosten van het land dat ons nu al helemaal betoverd heeft.  

Slowakije, dat is vooral een verhaal van bergen en wandelen. Die bergen vind je nergens mooier dan in het Nationaal Park Lage Tatra of het Národný park Nízke Tatry, groener, lager, uitgestrekter dan de Hoge Tatra en het schoonste natuurgebied van het land, volgens de Slowaken. Ontelbare grotten en diepe beboste valleien bepalen het unieke karakter van dit hooggebergte en met een beetje geluk, spot je een kudde gemzen. Met 4 toppen boven de 2.000 m (Ďumbier 2.043 m – Štiavnica 2.025 m – Chopok 2.024 m – Dereše 2.004 m) en 840 km aan goed gemarkeerde routes is de Lage Tatra populair bij wandelaars in de zomer en druk bezocht door skiërs in de winter. Elke zichzelf respecterende toerist, op vakantie in de Liptov regio, zet dan ook een wandeling in de Nízke Tatry op zijn programma. Doe zoals wij en ga meteen voor de meest bekende hike in Slowakije met de beste vergezichten ooit: de klim naar de top van de Chopok. 

Op de planning, een combinatie van het beste wat Slowakije te bieden heeft: traditie en cultuur in het groene kader van de Vel'ká Fatra of de Grote Fatra. Dat eerste, de traditie en de cultuur, zoeken we in een dorpje uit de 14e eeuw, hoog gelegen op een berghelling boven de Revúca-riviervallei en sinds 1993 opgenomen in de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het tweede vinden we in het Nationale Park van de Vel'ká Fatra met zijn uitgestrekte bergweiden en grootse beuken- en sparrenbossen die over de berghellingen omhoog kruipen. Deze niet zo gekende en ongerepte streek biedt heel wat wandelmogelijkheden en deze is onze favoriet: de wandeling van Ružomberok naar Vlkolínec, een heel gevarieerde en ontspannende tocht van 15,5 km met een hoogteverschil van 535 m.

Geen bergwandeling vandaag. We blijven beneden, aan de voet van de Lage Tatra, in het midden van Slowakije voor een minicitytrip naar een middeleeuws mijnbouwstadje met een indrukwekkende geschiedenis: Banská Bystrica. Het ligt wat afgelegen, is omringd door bergen en staat zelden op een toeristische roadtrip. En dat is jammer want een bezoek aan het historisch centrum met zijn magnifieke gebouwen mag zeker niet ontbreken tijdens een Slowakijereis!   

Een druilerige frisse ochtend maar dat is nu eenmaal één van de kenmerken van de Westelijke Tatra waar in mei nog sneeuw ligt en juli de natste maand is. De koudste en meest vochtige regio van Slowakije maakt deel uit van 2 nationale natuurparken, het Tatra National Park op Slowaaks grondgebied en het Tatrzański National Park net over de grens met Polen. Sinds 1992 is de Westelijke Tatra ook een UNESCO biosfeerreservaat. Dit bijzondere gebied is een paradijs voor wandelaars met onwaarschijnlijke uitzichten op grillige rotswanden, kristalheldere gletsjermeren en klaterende bergstroompjes.

Busje volgeladen, picknick en onderweg-snoep mee, na 2 jaar uitstel (corona weet je wel!) zijn we eindelijk op weg naar Slowakije, het vakantieland dat al even op ons ‘moeten we zeker zien’-lijstje staat. Een ongewone bestemming voor heel wat mensen, zo blijkt uit de reacties. Waar gaan jullie nu weer naartoe? Ah, het Meer van Bled? Nee, dat is Slovenië. En waar ligt dat dan, Slowakije? Oh ja, het vroegere Tsjechoslowakije – dat doet nog wel een belletje rinkelen (een kleintje). Tsjechië, dat kennen toeristen wel maar waarom kiezen voor dat weinig gekende, kleine landje in het midden van Europa? Om minstens 10 hele goeie redenen! En die hebben we bevestigd gekregen tijdens onze zomervakantie.

Onder een grijze en bewolkte hemel zeggen we dag tegen het hectische stadsgewoel van Aqaba aan de Rode Zee om via de Dead Sea Highway (of Highway 65) naar die andere zee, de Dode, te rijden. Het wordt een hele lange, laatste reis langs Jordaanse wegen naar Shweimeh aan de noordelijke oevers van de Dode Zee, die geen zee is maar een meer en niet dood maar vol piepklein leven op de bodem. Een wereld van verschil met waar we net vandaan komen, door een landschap al even gevarieerd als verrassend, langs een weg die leeg en verlaten begint en onvergetelijk eindigt.

Geen groter contrast mogelijk dan tussen de stilte en de eenzaamheid van de Wadi Rum woestijn en de drukte van Aqaba, een havenstad aan de Rode Zee met bijna 165.000 inwoners, op slechts 70 km van elkaar en toch een wereld van verschil. Na de saaie rit langs de Desert Highway is het echt wel wennen aan het rommelige verkeer, de rotondes, de brede boulevards en de vreemd westerse gebouwen, ingekaderd tussen de bruinrode bergen aan de ene kant en het gele zand, de blauwe zee en de groene palmbomen aan de ander kant.

Van het ene wereldwonder op weg naar dat andere wereldwonder, de Wadi Rum, die rode zandwoestijn met zijn indrukwekkende rotsformaties, zijn hoge zandduinen en zijn bedoeïenen maar niet zonder eerst nog even om te kijken naar de bruinrode bergen waarachter Petra verstopt zit en nog even te genieten van een gratis kopje thee en kunstige souvenirs bij ‘The Sita Gift Shop’ met vanop het dakterras ‘The Best View in the World’ en een glimp van de grens met Israël in de hele verre verte.

Een vroege en frisse ochtend en we staan terug aan de poorten van Petra voor ontdekkingsdag nummer 2 in deze historische stad in de roze rotsen. De lijst met bezienswaardigheden is immers nog lang en we willen nog veel meer beleven en bewonderen. Een klim naar Ad Deir of het Klooster, een wandeling langs de Koningsgraven, de niet te missen mozaïeken in de Byzantijnse Kerk en vooral genieten van dit Nabatese sprookjeswonder van kleur en vorm.

Onze Jordaanse Petradagen beginnen met een luie namiddag, een zalig nietsdoen en het ontdekken van het kleine Wadi Musa, waar we verblijven. Hotels, eethuisjes, restaurants en souvenirwinkels volgen elkaar in een lange rij. Op een heuvel aan de rand van de Vallei van Mozes (= vertaling van Wadi Musa) en gelegen aan de toegangspoort naar Petra, leeft en bestaat het dorpje bijna uitsluitend van en door het toerisme. Wandelend door de straatjes blijft het bijzonder dat de terracottakleurige bergen die Wadi Musa overschaduwen, de grootste schat van Jordanië verbergen: het geheimzinnige en wonderlijke Petra!

Van de ene zonsondergang op de rand van de wereld langs de King’s Highway naar een andere zonsondergang op de rand van een andere wereld, de Riftvallei en het (letterlijk) off the beaten track gelegen kleine Dana Village. Uniek en authentiek is nog de meest passende beschrijving voor dit dorpje! Uniek om de ligging middenin het grootste natuurreservaat van Jordanië, het Dana Biosphere Reserve, en authentiek om het eeuwenoude bedoeïenenkader van de Ata'ta stam.

Ons groggy hoofd heeft bij aankomst ’s avonds niet helemaal geregistreerd in wat een leuk hotel we zitten, vlakbij het centrum van Madaba en mét zwembad. Gauw een vroege duik zit er niet in want een koude ochtend en een druk dagprogramma zijn de spelbrekers. Dat ook Jordanië een beetje een Heilig Land is gaan we vandaag ontdekken. Op een paar kilometer van elkaar vind je een aantal Bijbelse plaatsen die, voor gelovigen én niet-gelovigen, hun culturele waarde hebben: Madaba en de mozaïekkaart van Palestina, Mount Nebo en Mozes, Mukawir en Johannes de Doper, Karak en het koninkrijk van de Moabieten. 

Koffers gepakt want Amman laten we achter ons en daarmee ook het prettige hotel, inclusief de roep vanop de minaret om 4.36 uur! De komende dagen verkennen we het zuiden van Jordanië, ook daar wachten schone plekken die vragen om ontdekt te worden. Maar eerst nog eenmaal richting het noorden waar begin 19e eeuw, onder metershoge zandlagen, een archeologische klepper van formaat werd opgegraven: de Romeinse ruïnes van Jerash. Een half uur rijden verder naar het westen ligt de volgende interessante stop: het islamitisch fort van Ajloun. Met een zij-uitstap naar het dorpje Umm Al-Nuwain, waar we Jordaanse koekjes gaan bakken, wordt het een veelzijdige en drukke dag.

Stel je geen sprookjesachtige Disneykastelen voor met torentjes of romantische balkons en prinsessen die hun prins uitwuiven. De woestijnkastelen van Jordanië zijn, op een uitzondering na, massieve burchten, forten en karavanserais, stoer en schijnbaar onverwoestbaar en oninneembaar. Gelegen in het grote niemandsland ten oosten van Amman, richting Irak, lijken ze willekeurig uitgestrooid langs highway 30 (de noordelijke route) en highway 40 (de zuidelijke route). De keuze is groot maar wij beperken ons tot de drie meest opvallende en best bewaarde woestijnkastelen langs de zuidelijke route nl. Qasr al-Azraq, Qasr Amra en Qasr al-Kharanah.

Het noorden van Jordanië, een vaak vergeten deel van het land. De meeste tours en dagtochten vanuit Amman gaan niet veel verder dan Jerash en toeristen houden het bij het gekende en populaire Petra, Wadi Rum, Dode Zee en Aqaba. Naast deze 4 highlights is er echter nog heel wat moois te ontdekken, verrassende pareltjes, nog onbekend bij de grote massa, zoals Umm Qais, gebouwd op en naast de ruïnes van het antieke Gadara.

Amper bekomen van storm Eunice en windstoten tot 140 km/u waarbij bomen als lucifers knakten en omvielen en de tuinschutting net niet overeind bleef … maar off we go, met een volgepakte valies en een even volgepakte rugzak, richting Zaventem en het vliegtuig van Turkisch Airlines dat ons via Istanbul naar Amman / Jordanië brengt en oh oh, hier heb ik zoveel goesting in!

Jordanië, dat staat al heel lang op mijn droomlijstje. Niet op nummer 1 of 2 want daar staan Egypte en Vietnam maar een reisbestemming kiezen en plannen doe je tegenwoordig met kleurcodes en coronamaatregelen in je achterhoofd. Rood reisadvies voor Egypte, grenzen nog niet heropend in Vietnam – tja, dan wordt het toch Jordanië, reiscode geel, geen quarantaine of testen meer bij terugkomst en vanaf 1 maart ook geen PCR test meer bij aankomst in het land. Een mooie nummer 3 dus (luxeprobleem, ik weet het!) en ondanks de onrustige regio met Syrië en Irak als buurland, een heel veilige reisbestemming.