Het vraagt wat voorbereiding maar dan wandel je wel de mooiste kustroute die Nieuw-Zeeland te bieden heeft nl. de Abel Tasman Coastal Track, van Marahau naar Wainui Bay, langs de randen van het Abel Tasman National Park. Over een totale lengte van 60 km laat deze Nieuw-Zeelandse Great Walk aan de wandelaar een landschap zien van ‘prachtige gouden stranden, helderblauw water en inheemse regenwouden’. Zo staat het letterlijk in de toeristische folder. Wij willen natuurlijk graag ontdekken of een van de populairste tracks op het Zuidereiland in real life ook zo bijzonder is.
Daar is hij weer, de bekende Nederlandse ontdekkingsreiziger die, 300 jaar nadat hij er per ongeluk strandde, de eer kreeg om zijn naam te geven aan het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland: het Abel Tasman National Park, opgericht in 1942, groot 22,53 hectare, te bereiken via 4 ingangen met parking (Marahau – Tōtaranui - Wainui - Awaroa). Jezelf onderdompelen in het échte natuurpark kan enkel te voet of per boot. Bij heel wat rondvaartbedrijven heb je eindeloze keuzemogelijkheden, van kajaks tot watertaxi’s en catamarans, van simpele sightseeing tot een heuse cruise, vaak in combinatie met een wandeltocht en een picknick.
Het park heeft, naast een aantal kleinere wandelingen, 2 meerdaagse trajecten uitgewerkt (met hutten en kampplaatsen): de Coastal Track (60 km) en de Inland Track (41 km) die makkelijk op te delen zijn in dagtochten. Nog even meegeven dat alle routes in 1 richting gaan en geen lus vormen.
Beginnen met die watertaxi te boeken (via Abel Tasman Aquataxi - 275 Sandy Bay-Marahau Road, Marahau - https://aquataxi.co.nz) en aan de hand van het aanbod bepalen welk deel van de Coastal Track we gaan lopen. Dat is snel beslist: we wandelen van Anchorage Bay naar Marahau (de zuidelijke toegang tot het park), wat in feite het eerste deel van de Coastal Track is maar dan in de omgekeerde volgorde.
Naar het startpunt
Op de planning op deze zonnige ochtend in december: een rit van Nelson naar Marahau, 67 km over de beboste heuvels van de Pikikiruna Range met hun witbloemige manukastruiken en wuivende boomvarens en in de verte, de golvende bergtoppen van de Takaka Hill. Het is druk op de parking van Abel Tasman Aquataxi met tractors die kleine motorboten af en aan rijden en naamlijsten die gecheckt worden. Een haventje of aanmeerplaats is er niet in Marahau. De tractor rijdt onze watertaxi recht de golven van de Tasman Bay in voor een vaartochtje van 45 minuten naar Anchorage Bay .
Wat een zalige ervaring, wind in de haren, zon op ons gezicht en groenblauw water rond de boot die voorbij grijswitte kliffen vaart met een omweggetje naar Split Apple Rock.
Deze ongewone granieten rots in de vorm van een doormidden gesneden appel bevindt zich in Towers Bay voor de kust van Kaiteriteri. Volgens de nuchtere wetenschappelijke uitleg is de split veroorzaakt door een ijstijd van 120 miljoen jaar geleden. De Maorilegende echter achter dit natuurfenomeen is vol rijke fantasie: 2 goden die ruziemaken om 1 rotsblok – oplossing: de rots in 2 splijten zodat elk een deel heeft! Het kan eenvoudig zijn, soms!
Van Anchorage Bay naar Marahau
De watertaxi dropt ons aan het strand van Anchorage Bay, net niet op het droge zand. Daarom die handdoek en vertrekken op slippers! Wandelschoenen aan, zonnecrème smeren, een flinke slok water en een energiereep, klaar voor een trip van 14,8 km maar eerst genieten van het fantastische zicht op het (inderdaad) goudgele strand en het tropische groen.
Een houten trapje op, over een smal paadje tussen hoge varens en struikgewas en kromme bomen, langs de ondergelopen lagune (hoogtij), omhoog en omlaag en weer omhoog met een opmerkelijk vergezicht op geelbruin en groen en felblauw water. Een zijweggetje naar Watering Cove (een camp site) laten we links liggen en we stappen verder, weg van de kust en dieper het park in. Bos en open dorre vlaktes wisselen elkaar af. Onverwacht mooie zichten op onwaarschijnlijk blauw water, een dramatische dode boom, een steile afdaling naar beneden naar Observation Beach, picknick op het strand met het heldere water en de witte bootjes van de Tasman Bay voor ons.
Hier wil je zo je huisje neerzetten en voor eeuwig blijven!
Zo veel kleuren, zo veel plekjes voor vrolijke en grappige foto’s maar ook een lastige minuscule boomwortel die dwarsligt voor mijn voet en ervoor zorgt dat ik languit in het stof beland. Wandelen, dat is struikelen en opstaan en verder gaan. Voorbij een bruggetje en nog een en nog een, het geluid van een waterval en het stromen van een bergriviertje, aan de ene kant donker inheems bos en felgroene reuzegrassen en aan de andere kant de zee met de kleur van een turquoise edelsteen en Akersten Bay met zijn honinggeel zandstrand. Een pijl wijst naar het Yellow Point viewpoint maar dat lijkt helemaal overwoekerd te zijn.
Terug op de track die stap per stap als een slingerend lint naar de kustlijn draait en geheime baaien en verborgen stranden tevoorschijn tovert. Zeilboten en kajaks in de Stillwell Bay, witte wollige wolken boven het rimpelloze water, een bebost eiland in de eindeloze zeezichten … Een vogel op een boomtak zingt zijn lied, verder hoor je alleen de stilte! De magie van pure natuur ervaar je hier elke seconde.
Het smalle pad op de rand van de hoge klif stuurt ons van de ene baai naar de andere: van Apple Tree Bay naar Coquille Bay, langs hoge beuken met zwarte schimmelstammen en fijne tea tree bomen. Een wegwijzer naar Tinline Bay (toilet en kampeerplaatsen) zorgt voor een korte pauze op het zachte gras en de welkome boodschap dat het naar Marahau en het eindpunt nog 2,7 km is.
De houten brug over de Tinline Stream leidt recht naar Tinline Beach, een keienstrand dat nog net zichtbaar is tussen de dichte begroeiing. Het laatste stuk van de track loopt bijna parallel met de waterkant en de leukste kleine strandjes volgen elkaar op, rust en ruimte en privacy want stil en verlaten. Mis het zandweggetje naar Stu’s Lookout niet voor alweer een postkaartzicht!
De plotse overgang van boom en struik naar de Marahau delta is alsof je van geheim en verborgen naar licht en open wandelt, van onzichtbaar naar vol in de spotlights. Verhoogde wandelbruggen zorgen ervoor dat je niet wegzakt in de blubber van het getijdengebied. Geen kust- of strandvogels gespot, we zijn teveel gefocust op de finish onder de magnifieke Maoriboog, de officiële toegang (of uitgang) tot het Abel Tasman National Park. De inkomboog is opnieuw een voorbeeld van de schitterende houtsnijkunst van de Maori en vertelt het verhaal van de migratie van de voorouders van de huidige Maoristammen naar het noorden van het Zuidereiland. Een Maoriwachter vestigt met zijn onverstoorbare aanwezigheid nog eens extra de aandacht op de Maorigeschiedenis van het natuurreservaat.
De vermoeide wandelaar wordt nog blij gemaakt met The Park Cafe en een woodfired pizza, een Information Kiosk en uiteraard, de toiletten. Wie geen watertaxi boekt, vindt hier ook een carpark.
Abel Tasman Coastal Track … dat is ontsnappen, herleven, opnieuw verbinden. Het leven lijkt hier gewoon beter ...
Ik kan het niet beter zeggen dan met deze woorden uit de brochure want die omschrijven precies hoe wij het hebben ervaren!
BELANGRIJK:
*Check voor je gaat wandelen altijd de site van het Department of Conservation (afgekort DOC) op https://www.doc.govt.nz/ voor de laatste updates, alerts en weerberichten. Vergeet niet je hut of kampplaats te boeken via de DOC site bij een meerdaagse tocht.
*Check of het begin- en eindpunt van je track een pick-up en/of drop-off punt is. Niet elke watertaxi neemt wandelaars terug mee en niet elke baai is tegelijkertijd een brengen en halen punt. Check vooraf zeker de uurregeling van de watertaxi en hoe ver die gaat.
*Wapen je tegen zandvliegjes. Piepklein en zeer lastig en je wil niet huppend en jeukerig rondwandelen. Een insectenwerend middel tegen die kleine beestjes is in elk boekingskantoor in de Tasman regio te koop.
*En zoals bij elke wandeling in dit deel van de wereld: voldoende water meenemen, veelvuldig zonnecrème smeren, zonnepet mee, handdoek en plastic zakje voor je afval. Stevige wandelschoenen is aan te raden al zie je de échte kiwi’s ook wel eens op slippers!
Reactie plaatsen
Reacties