Camino Portugués - Dag 9: van Padrón naar Compostela. (Pelgrimstocht Santiago de Compostela)

Gepubliceerd op 13 oktober 2022 om 18:17

Behoorlijk bizar, dit is onze laatste stapdag en ik word wakker met een mix van heel veel … goesting in een laatste uitdagende wandeling, opwinding om de eerste blik op dé beroemde kathedraal, spanning en verdriet en blijheid, alles door elkaar! Ik stop het allemaal in de rugzak, al die verschillende vakjes vol gevoelens. Het geeft mij vleugels op dag 9 en die zijn welkom want ondanks de extra 2 km gisteren van Padron naar Hotel Scala staan er nog een deftige 24,5 km op het programma tot het eindpunt in Santiago de Compostela.

 

Nog maar één etappe

Stempel van Hotel Scala gisteravond al gevraagd en vertrokken nog voor de zon opkomt. Een klein stukje langs het brede voetpad aan de N-550 om dan al snel het slapende platteland in te wandelen. Zo loop je langs de drukke baan, zo loop je door de donkere smalle dorpsstraten. De stille huizen en duistere schuren, de weiden en wijngaarden nog vochtig van de dauw, geven de vroege wandeling iets geheimzinnigs. Alhoewel er nogal wat pelgrims op pad zijn, is het rustig en zijn de gesprekken niet meer dan een zachte fluistering in de frisse ochtendlucht.

Boven de stenen muurtjes zien we het langzaam licht worden en voorzichtig komt de zon op. Traditionele graanschuren, een wasplaats, oude stenen huizen, je wandelt door honderden jaren geschiedenis in de kleine landelijke gehuchten van Galicië.

De spoorlijn langs en dan een vervelend stukje N-550 richting A Escravitude, het dorp met de barokke Igrexa da Nosa Señora da Escravitude. Een indrukwekkende trap met onderaan een miraculeuze fontein leidt naar een al even indrukwekkende kerk met 2 enorme torens. Het dorp lijkt te verdwijnen bij zoveel barokke pracht. Waar de muur rond de kerktuin eindigt, gaan we rechtsaf de heuvel op en langs de Igrexa de Santa María de Cruces. Straatje in, straatje uit, nog steeds heuvelopwaarts, prettige paadjes door het bos, de spoorlijn over, een dorpje door om terug op de N-550 te botsen in Picaraña.

Op deze etappe van de Camino zijn de gele pijlen en de borden overvloedig aanwezig. Verkeerd lopen is er vandaag niet bij.

Nog meer bosrijke weggetjes, het gebied van het Pazo de Framello is wondermooi om door te wandelen. We genieten dan ook geweldig met een brede smile op ons gezicht. Een stevige klim, een behoorlijk rotsig pad, trappen op, het kan ons niet deren. Meter na meter gaan we vooruit en het is zalig om te ontdekken dat aan het einde van die flinke stijging een leuke verrassing wacht in de vorm van a Casiña do Faramello, een kleurrijk adresje voor een koffiestop. Perfect op tijd voor de cappuccino en de chocoladecake van 10 uur. Nog 15 km zegt de wegwijzer. Het wordt een korte pauze want we willen verder! Compostela roept!

 

Bijna in Santiago de Compostela

Over de weg (gelukkig met stoep) langs het handjevol huizen in de groene omgeving van O Faramello, stuurt de gele pijl ons een landweggetje in, richting het dorpje Francos en de Capela do San Martiño. Het granieten kruis bij de kapel zou één van de oudste van Galicië zijn en dateert van de 14e eeuw. Even voorbij het kruis zien we het allereerste bord voor een camping op de Camino. Die zijn er inderdaad weinig. Alberques des te meer.

Op het dorpsplein van Francos, de Carballeira de Francos, kan je even uitrusten in de schaduw van de massieve eikenbomen. Op deze plaats wordt al sinds de 16e eeuw de Feira de San Martiño gehouden. Een dorpsbewoner trakteert ons op een lang verhaal over een koning die in het dorp heeft gelogeerd maar de clou van het verhaal in Galicisch Spaans ontgaat ons.

Nog meer lieflijke paadjes door een herfstig landschap, nog meer bosland, nog meer dorpsstraatjes door vredige gehuchtjes, zo veel te zien en te voelen, een wandelparadijs!

Ondanks het stevige tempo is er toch ruimte en aandacht voor omgeving en wandelgenoten. Nu eens zwijgend, dan weer babbelend, helling op, heuvel over maar in onze haast om Compostela te bereiken merken we dat amper! Meer huizen, een paar bushaltes (we kunnen ook de bus nemen 😊), we komen in Milladoira, een modere voorstad van Compostela waar alles nieuw lijkt en ijverig gebouwd wordt. In  niks te vergelijken met de schilderachtige en authentieke plekken waarlangs de Camino tot nu toe liep. Dit is echt wennen! Het Cafeteria Casa da Cultura aan een druk kruispunt is niet de meest gezellige maar als vlugge lunchstop is het nog net oké en we hebben een stempel erbij (een grote!).

De drukte van Milladoira mogen we meteen achter ons laten en inruilen voor een zandpad tussen de eucalyptusbomen. Verrassend zo’n zandpad in het centrum van een stad, tegenover een shoppingcenter! Zandpad en groen worden al snel asfaltweg en dorpshuizen met aloude hórreos en verspreide minilapjes bos.

Moestuintjes klaar voor de winter, late zomerbloemen aan een voordeur, de laatste druiventrossen aan de struiken, de witte was aan de wasdraad, het leven gaat hier traag z’n gang. De kleine gehuchten volgen elkaar op en hebben namen als Rocha Vella en Rocha Nova.

 

foto Anita K.

De laatste stappen op de Camino

Na al dat klimmen, dalen we weer en dat gaat een stuk vlotter dan de eerste dagen. We leren het nog! Horen we daar water lopen tussen de groene struiken? We wandelen inderdaad langs de oevers van de Río Sar en over de antieke Ponte Vella de Arriba. Wat een fantastisch stukje Camino is dit, onverwacht en bijzonder net als het paadje de natuur in dat we nemen aan de overkant van de brug. De loop van de rivier is onze wegwijzer door het schemerige koele bos, het laatste stukje natuur op onze Camino. Vanaf hier komen we in de stadsrand van Compostela en hebben we de keuze met maar liefst 2 caminowegwijzers: por Santa Marta of por Conxo. De eerste gaat de snelweg over en langs een drukke Avenida naar het centrum, de andere route is iets langer en je geniet nog even van groene weiden om dan het centrum in te wandelen. Wij kiezen natuurlijk de langere route, hebben we meer Camino 😊.

Aan het prachtige gebouw van Sanatorio Psiquiátrico de Conxo (goed voor wat lollige grapjes 😊) wordt er gewacht op de andere caminogenoten want we willen met z’n allen Santiago de Compostela binnenwandelen. Het is echter nog een serieus eind naar het plein met de kathedraal en in de binnenstad zijn de gele pijlen zo goed als verdwenen. Vanaf de Camino Portugués zie je de kathedraal ook niet liggen. Geen paniek, wij hebben de beste caminogids mee en Amanda brengt ons zonder aarzelen naar ons eindpunt, langs een wirwar van middeleeuwse straatjes recht naar de Praza do Obradoiro, recht naar het absolute hart van Compostela.

 

foto Jos

Het plein en de Kathedraal

Wat een wonderlijk, haast niet te beschrijven gevoel! Daar staan we dan, overdonderd door de grootte van het plein, overdonderd door de immense kathedraal, overdonderd door het besef ‘wij hebben het gehaald!’ na 155 moeilijke, gemakkelijke, lastige, warme, plezante en regenachtige kilometers. Er wordt geknuffeld, er wordt gelachen en geroepen en (nee, dat gingen we echt niet doen) gehuild. Het wordt dan toch emotioneel, stoere stappers met een klein hartje, met een (goed weggestopt) extra doosje in de rugzak dat nu opeens opengaat …

... weg het voornemen om dansend en zingend het plein op te lopen - nochtans geoefend maar in de golven van emoties die ons overspoelen blijft “opzij, opzij, opzij” niet overeind.

Trots en fier en blij maar ook moe en leeg, dringt het nog niet helemaal door dat onze Camino ten einde is. Met een hoofd dat overloopt, kijken we rond, naar de andere pelgrims die het plein opkomen, naar de rugzakken op een hoop, naar de fietsers die arriveren … foto’s worden gemaakt, selfies worden gemaakt en ergens komt heel stil de vraag: en nu? Wat doen we morgen zonder de simpele camino-agenda van opstaan, ontbijten, wandelen, bananenpauze, wandelen, lunch, wandelen, relaxen en samen plezierig de avond doorbrengen met lekker eten, overgoten met veel gelach?

Wordt dat eenvoudige leven snel vergeten of proberen we van elke dag een beetje een caminodag te maken?

Wat we zeker niet gaan vergeten zijn de genietmomenten onderweg, de verbondenheid van met z'n negenen op hetzelfde pad richting hetzelfde doel te wandelen, de talloze Bom Caminho en Buen Camino, de leuke ontmoetingen (zo kom je al eens iemand uit Nieuw-Zeeland tegen!), de groene heuvels en de schitterende vergezichten, de Romeinse bruggetjes en de eeuwenoude wegen (al zijn sommige letterlijk de hel), de authentieke dorpjes met hun traditionele graanschuren, kruisen en kapelletjes. 

Wat we zeker gaan onthouden is de warme vriendschap, de fijne babbels, de stiltes en het gelach, het kakifruit dat vergeten in een schoen wegrot, de druiven recht van de wijnrank in onze mond en meer, heel veel meer, grote en kleine herinneringen voor altijd verbonden met de Camino. En wat we ook gaan onthouden zijn de gele pijlen, want die wijzen de WEG!

   

Nagenieten

is zo fijn.

Terug naar daar

Alsof we

er weer zijn.

Alle geuren & kleuren.

Alles herbeleven.

Het liefst nu

terug naar daar

al was het maar

voor even.

(Liefdewerk)

 

foto Portugal Green Walks

Praktische tips:

@ Hotel Lux Santiago - Rúa do Doutor Teixeiro 4 - Santiago de Compostela (https://www.hotelluxsantiago.com/)

@ Koffiestop: a Casiña do Faramello - Lugar de Faramello 4 - A Coruña

@ Lunch: Cafeteria Casa da Cultura - Travesía do Porto - O Milladoiro

@ Diner: Restaurante Ribadavia - Rúa do Franco 14 - Santiago de Compostela

 

Een laatste blog over de stad Santiago de Compostela, de Kathedraal en al de bezienswaardigheden komt er nog aan! 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.