Het gaat snel, de tijd. Het lijkt pas gisteren, de uitgestelde eindejaarsfeestjes, de digitale nieuwjaarswensen en intussen al meer dan een jaar in de ban van corona - het laat zijn sporen na. Dus daarom extra dankbaar voor het vroege lenteweer en de warme zon die een mens naar buiten lokt. Deze keer gaat het richting Lokeren waar 2 natuurgebieden, vlakbij het centrum, vragen om ontdekt te worden. Het Molsbroek, de Buylaersmeersen en een deel van het Verloren Bos zijn unieke stukjes natuur in het Waasland.
Wandel van het ene natuurreservaat naar het andere en je krijgt een prachtig zicht op het afwisselende landschap van moerassen, bos, rietvelden, grasland, rivierduinen en open water.
Ik droomde dat ik langs 't pad liep
En wat de kale winter was
Werd ineens lente
Tere geuren en het zachtjes kabbelen van het water
Voerden mij mee
HET MOLSBROEK
Startend aan de toegangsweg naar het bezoekerscentrum van het Molsbroek (gesloten omwille van c..., maar dat moeten we niet steeds herhalen), hoor je hier letterlijk het geluid van de lente: honderden watervogels vliegen af en aan en hun oorverdovend gekwetter is de start van het broedseizoen. Roerdomp, meerkoet, fuut, wilde eend, kokmeeuw ... allemaal de lente in de kop en driftig op zoek naar een vrouwtje.
Neem een verrekijker mee want dit is mooi om zien!
Rond dit grootste (120 ha) en beschermde natuurreservaat van de streek, loopt een verharde wandeldijk, erg toegankelijk dus, ook voor buggy's en rolstoelgebruikers. Ga net voorbij het bezoekerscentrum even van het wandelpad af, het kleine houten bruggetje over. Daar staat het standbeeldje van kabouter Patjoepelke, hoofdfiguur in de verhaaltjes van de Lokerse schrijfster Yvonne Waegemans. Komt meteen de vraag op, of er vandaag nog steeds kabouters in de duinen van de Molsbergen wonen? Wie weet, misschien zijn er, verder op de wandeling, nog minuscule sporen te vinden van die geweldige kleine bewonertjes. Wat je zeker zal vinden achter de kijkmuur bij de voederplaats, zijn boskonijntjes, koolmeesjes en pimpelmeesjes en een vlugge eekhoorn.
Gluren bij de diertjes, je vergeet de tijd!
Heel aanwezig op de ganse route, is de Durme. Die wandelt de hele tijd met je mee en zorgt voor veel mooi natuurschoon. Wuivende rietvelden links, waterplasjes en moeras rechts en overal de heel herkenbare meerkoeten - hun zwarte kop met witte bles en rode oogjes kan je niet missen. Heerlijk genieten is dit! De resten van de oude rivierduinen verder langs de wandeling zijn iets bijzonders, zo'n 10.000 jaar geleden ontstaan door zandverstuivingen in de Durmevallei. Het blauw van het water van de Hamputten wedijvert met het blauw van de hemel. Je kan het zelf niet zo mooi bedenken! Het laatste stukje van de wandellus zorgt voor echte lentebeelden want ook de bloesems zijn wakker geworden: de rozerode trosjes van de ribes en de witte bloemetjes van de prunus.
DE BUYLAERSMEERSEN
Vanuit het Molsbroek loop je zo het gebied van de Buylaers in, op de linkeroever van de Durme. Op slechts enkele minuten van het station van Lokeren, ligt een unieke natuur van meersen (oud woord voor moerassen), met zijn 20 ha niet erg groot maar heel authentiek gebleven. Nog steeds een vrij open en vlak landschap met hooiland, rietveldjes en moerassige stukken weide, toch groeien hier een aantal zeer zeldzame planten met onbekende namen als kleine varkenskers en moesdistel. Wie heel goed kijkt, kan hier ook een rietgors of een blauwe reiger spotten.
En wat dacht je van het ooievaarskoppel, dat jaarlijks terugkomt naar hun veilige, grote nest op de hoge ooievaarspaal.
Grenzend aan de Buylaers, ligt het Verloren Bos en dat is precies wat de naam zegt, een stukje verwilderd en verloren bos, maar ook niet echt een bos, eerder een stadspark, compleet met kasteel, vijver en kunstwerken. De wandeling loopt verder door het Bospark maar daar ging het mis, verloren gelopen en via het kerkhof terug naar de start van de wandeling.
Zonder die omweg, met stip een hele mooie en afwisselende route. Ga er ook eens wandelen maar dan zonder verloren te lopen!
Reactie plaatsen
Reacties