Camino Portugués - Dag 2: van Ponte de Lima naar Cossourado. (Pelgrimstocht Santiago de Compostela)

Gepubliceerd op 6 oktober 2022 om 17:43

Een vroege ochtend met een stevig ontbijt want op het programma vandaag: de eerste échte wandeldag van onze Camino Portugués en dat wordt, volgens het roadbook, meteen een stevige en uitdagende tocht. Van Ponte de Lima in 23 km naar Cossourado met inbegrepen, een steile klim en een behoorlijk ruwe ondergrond. Spannend, opwindend, verwarrend en een tikje irreëel, met een gezonde dosis stress beginnen we aan ons pelgrimsavontuur.

 

De officiële start

Het vertrekpunt? Da’s een makkelijke want het Império do Norte hotel ligt aan de Camino. Stempel in het stempelboekje, uitchecken en gewoon rechtsaf gaan, langs de Avenida dos Plantanos. Eerst even wat lekkers halen voor onderweg in een pastelaria - Delícias do Minho bijvoorbeeld aan de Passeio 25 de Abril. De stopplaatsen op deze etappe zijn immers beperkt. Dat betekent zorgen voor voldoende water, fruit en tussendoortjes.

En dan kunnen we eindelijk de gele pijlen volgen, de middeleeuwse voetgangersbrug over, langs de opvallend mooie gevel van de Igreja de Santo António da Torre Velha (die vandaag open is – dus gauw binnen gepiept), de eerste kennismaking met de warme wens Bom Caminho en de eerste gekleurde pelgrimslintjes aan een kapelletje …

Heel officieel begint onze Camino aan het “Restauro à Sexta” waar we - geteld, gestempeld en begeleid door een plechtig lied en belgeklingel - in de voetsporen stappen van alle wandelaars die ons door de eeuwen heen zijn voorgegaan.

 

De Portugese countryside

Een smalle kasseiweg en een verlaten asfaltweggetje brengen ons uit het stadscentrum en midden in het Portugese platteland. Het loopt prettig langs weilanden en wijngaarden met beboste heuvels in de verte. De zachte herfstkleuren zetten de natuur in een warme gloed. We zien stapelmuurtjes, bekroond met steenmannetjes rond de akkers en wegkanten vol karmozijnbes met trossen diepzwarte bessen, onder een blauwe hemel met vluchtige wazige wolkjes. Langs oude waterkanaaltjes en een donkere minitunnel, over zandwegen afgewisseld met geplaveide wegen en onder de snelweg door … 2,5 km zitten er al op 😊. In de verte glinstert de witte toren van de parochiekerk Santa Marinha de Arcozelo van het dorpje Arcozelo.

De wijngaarden volgen elkaar op, groot en uitgestrekt of net klein en familiaal want elk huis en elke tuin heeft zijn druivenstruiken. Wij zijn duidelijk in de streek van de beroemde Vinho Verde. Van Porto tot aan de noordgrens met Spanje wordt deze jonge, fris en fruitige Portugese wijn geproduceerd. Vergeet niet te proeven!

De loop van de Rio Labruja is onze gids en deze rivier was ook al een leidraad in de Romeinse tijd. Dat merk je aan de oude bruggen, hobbelige authentieke kasseiwegen en antieke wegmarkeringen. De stevige Arco da Geia brug is zo’n Romeinse erfenis en brengt de wandelaars nog steeds veilig naar de overkant.

Het geluid van een kleine waterval nodigt uit tot een fotostop, een momentje niet alleen voet voor voet zetten en kilometers maken, maar gewoonweg genieten.

Verderop geen fotostop, wel een koffiestop bij het gezellige Oasis do Caminho en Parque de Pescas Riba Rio, een cafetaria met forelkwekerij en visvijvers in een smal kanaal aan de rivier. De cappuccino en het cakeje zijn heerlijk! Vergeet je stempel niet! Het minimum van 2 stempels per dag is daarmee al bereikt. Grappig hoe blij een mens wordt van zo iets eenvoudigs!

De snelweg onder (let op de caminomarkering want die is niet altijd duidelijk!), de rivier over en ongemerkt gaat de weg zachtjes hoger met af en toe een kort, steil stuk. Het gaat vlotjes, we maken ons (voorlopig) geen zorgen! Een gemakkelijk pad door de bossen, een stukje antieke Via Romana en een hedendaagse asfaltbaan, een reis langs de geschiedenis van de Camino die ons in het landelijke gehucht Revolta brengt, aan de deur van de Capela de Nossa Senhora das Neves. En dikke pech, stempel vergeten te halen – die routine zit er nog niet in.

 

Een Vreselijke Klim

De uitspraak 'vanaf hier gaat het alleen in stijgende lijn' blijkt effectief een grote waarheid. De akkers en velden laten we achter ons, dit is bosgebied. Een smal weggetje neemt ons mee omhoog naar de Alto da Portela Grande de Labruja – een plateau op een hoogte van 405 m, dat de vallei van de Rio Labruja met de Coura vallei verbindt.  Niet vreselijk hoog, die heuvel, echter niet te onderschatten. De route ernaartoe krijgt al snel de bijnaam 'de hel' en dat is niet overdreven.

Een opening tussen de bomen stuurt ons in de richting van een hels, steil en rotsig “iets”. Is dit wel het pad? De overduidelijke gele pijl op een rotsblok wijst inderdaad naar boven! Verstand op nul en daar gaan we, zuchtend en blazend, klauterend op handen en voeten, elkaar aanmoedigend en met een diepe zucht en een brede smile halen we de eindstreep!

Een verdiende adempauze aan het Cruz dos Franceses of het Cruz dos Mortos waar, volgens de streekverhalen, de achterhoede van het leger van Napoleon in 1809 door de dorpsbewoners in een hinderlaag werden gelokt en gedood. Steentjes, foto’s, beeldjes en schelpen zijn de ontroerende getuigen dat velen voor ons dit verweerde stenen kruis uitkozen als ideale plek voor een stiltemomentje en dat is precies wat wij ook doen.

Langzaam maar zeker (vooral dat langzaam 😊), na een laatste flinke inspanning en een laatste zware klim langs weer andere uitgesleten rotspaden in de schaduw van de hoge dennen, bereiken we de top, de Alto da Portela Grande de Labruja. Wat een ervaring! Wat een beleving! Maar hey: we did it!! We zijn er geraak!!

Tijd voor ontspanning na de inspanning. Een grote rotsblok en een wankele plank doen uitstekend dienst als zitje en de zoete koffiebroodjes smaken hemels. Een Portugees appeltje en een sappig mandarijntje als dessert, een babbel met wandelgenoten en rustig de tijd nemen om de omgeving te bewonderen. Want de vergezichten vanaf het plateau zijn de moeite  - boomtoppen en donkergroene beboste heuvels zover het oog reikt!

Met nieuwe energie terug op wandel, drinkflessen bijgevuld met het koude drinkbare water uit de bron en gemerkt dat achter het gebouw van natuurbeheer, picknicktafels en banken staan, wat misschien iets comfortabeler was dan de harde rots en de wiebelige plank.

 

Downhill naar Cossourado

Wat eerst een steile klim was, is nu een bijzonder steile afdaling met af en toe nog een restant Romeinse kasseitjes en die zijn geen weldaad voor de voeten! Het linker kleine teentje laat zich duidelijk voelen! Gelukkig wordt geduld beloond en lopen we, na kilometers afzien, over een vlakke zanderige bosweg. De naaldbomen zorgen hier voor hars in plastic zakken.

Net voor we het bos uitlopen, merken we nog een ander pelgrimskruis op achtergelaten steentjes, beeldjes en kruisjes. Waarom juist op deze plek is een raadsel. Toch heeft dit kruis blijkbaar iets speciaals voor veel mensen. Nog meer Romeinse hobbelweggetjes en een Romeinse brug, nog meer wijngaarden met boven ons hoofd, een baldakijn van wijnranken waar de stralen van de late middagzon doorpriemen en in de verte, zicht op Aqualonga en de Igreja São PaioHet Portugese platteland, dat is een beeld van natuurlijke schoonheid!

Een lastig stuk over een asfaltbaan brengt ons terug onder de bomen en jawel, over de zoveelste Romeinse kasseitjes. Het kleine dorpje Rubiães is voor heel wat wandelaars het eindpunt van deze dag en we passeren een aantal alberques waar het druk is op het terras. De fris gewassen handdoeken en shirtjes wapperen vrolijk als vlaggetjes aan een droogrek.

De laatste kilometers van Rubiães naar Cossourado lijken eindeloos te duren, al is de afstand in werkelijkheid amper 4 km. Weilanden, akkers, een heuvelachtig en bochtig pad, alweer een Romeinse brug (nu over de Rio Coura) en het eerste teken dat we Cossourado naderen: de wegwijzer die ons Bom Caminho wenst (dat kunnen we goed gebruiken op dit moment) met de nu al vertrouwde gele pijl en schelp. We zitten in de goeie richting, alleen … bijna te ver! Dwaas en suf en moe lopen we voorbij ons slaapadres voor vandaag, Casa da Capela. Zeggen we nog aan de openstaande poort met zicht op de gezellige tuin en het zwembad: wat heerlijk om zo te wonen! Pas aan de witte kapel begint het eurocentje te vallen! Gelukkig zijn we maar een paar stappen te ver gewandeld (het kan veel erger 😊).

Een verkwikkende douche, een babbeltje over de voorbije tocht en een verrukkelijk homemade avondmaal in een huiselijke omgeving tussen lieve en leuke en vrolijke medestappers: dag 2 van mijn Camino eindigt volmaakt! 

 

Praktische weetjes

 

 

  • Met een totale stijging van 603 m en een daling van 357 m (we gingen van 0 naar 405 m) was de wandeling naar Cossourado een ferme prestatie!

 

  • Voor wie het zich afvraagt: onze bagage wordt van stopplaats naar stopplaats vervoerd door Portugal Green Walks. Zij hebben ook voor de uitgebreide brochure met wandelinfo gezorgd. (https://www.portugalgreenwalks.com/)

 

  • Nieuwsgierig naar de vertaling van de tekst op de wegwijzer? Dit is wat er te lezen staat: “Op deze plaats werd in het begin de jaren 90 de eerste pijl van de Santiago paden geboren, net als zijn originele gele kleur.”

Reactie plaatsen

Reacties

Corrie
een jaar geleden

Prettig om te lezen en handige informatie.
Kijk uit naar dag 3.