Otematata: op stap tussen kliffen, bergen en meren. / Nieuw-Zeeland / Bestemmingen

Na de gezellige dagen in Christchurch zijn we met pak en zak verhuisd naar een ieniemini dorpje van 183 inwoners in de Waitaki Valley met de leuke naam Otematata. In 1958 was deze locatie niet meer dan een verzameling gebouwen, neergepoot voor de arbeiders die de Aviemore en Benmore stuwdammen op de Waitaki River bouwden. Bedoeling was om na de werken het plaatsje Otematata op te doeken maar Otematata bleef en werd een vakantiehotspot, compleet met golfclub, supermarkt, hotel en restaurant, community centre en fire station.

Campers, caravans en boten bevolken de oevers van Lake Aviemore en de vissen zijn niet veilig voor de vele netten en lijnen. De ‘Alps 2 Ocean Cycle Trail’, de fietsroute van Mount Cook in de Zuidelijke Alpen naar Oamaru aan de Stille Oceaan over een afstand van 370 km, kronkelt dwars door Otematata. Dat verklaart de mountainbikes met overvolle zijtassen en de vermoeide bikers op het terras van het hotel. Het Otematata Wetlands Reserve is een heerlijk groen wandelgebied en de hoofdstraat, met zicht op de Southern Alps in de verte, is zo rustig dat je er een dansje op kan doen.

Centraal genoeg gelegen voor onze volgende uitstappen, Otematata als logeeradres is geen verkeerde keuze.

Inside information: het enige hotel is tegelijkertijd de dorpspub en er wordt tot in de kleine uurtjes met volle overgave gezongen en gefeest! Oordopjes zijn geen overbodige luxe. Maar de kamers zijn netjes en het eten is overvloedig en lekker.

Van Christchurch naar Otematata

Dat wordt een fikse rit van 300 km, wat ons nog maar eens duidelijk maakt hoe uitgestrekt dit land is! De vertrouwde bijna rechte State Highway 1 door de Canterbury Plains, langs hoge hagen, boomgaarden, fruitkwekerijen en bordjes met ‘jam – chutney and frozen berries’ kennen we intussen wel. Lange lage betonbruggen over magere rivieren met brede kiezeloevers brengen ons over de Rakaia River en de Rangitata River.

Een perfecte picknickstop vinden we in Timaru. In de Botanic Gardens, met hun kleurrijke bloemenperken, hoge schaduwrijke bomen en stille laantjes, smaken de koffie uit de Foodstore en de meegebrachte boterhammetjes als een hemels maaltje.

Terug en route voorbij eindeloze graan- en maïsvelden en ellenlange koeienprocessies die, via een tunnel onder de snelweg, van de ene weide naar de andere wandelen. niet gehaast, lui en loom, het is zomer en warm!

Van SH 1 naar SH 82 en 83, weg van de kust rijden we richting het westen en de oevers van de Waitaki River. Er komt wat reliëf in het landschap. Heuvels worden hoekiger en hoger en duwen de brede Waitaki vallei bijeen tot een nauwe strook door de bergen. Wie interesse heeft in stuwdammen en waterkrachtcentrales vindt er hier 3 op een rij. Heel indrukwekkend wat er jaren geleden met simpelweg een schop, een kruiwagen en een pikhouweel gerealiseerd werd. Jammer genoeg ten koste van de werkomstandigheden, de werkers en de vissen die hun traag stromende rivier veranderd zagen in een stilstaand meer.

In de wegkant, een klein rood bordje: Otematata … gearriveerd. Inchecken, uitpakken, toertje langs de Otematata Wetlands Walkway en na een enorm bord Chicken Schnitty, duiken we het bed in, begeleid door de lokale charmezanger die meer goesting dan talent heeft.

Op stap nummer 1: Clay cliffs

Een wonderlijk natuurverschijnsel dat boven de schapenweiden uitsteekt, op amper een half uur rijden van Otematata. Neem de richting Omarama, ga de Ahuriri River over en volg dan de toeristische bordjes Clay Cliffs via Quialburn Road en Henburn Road, schilderachtige baantjes tussen velden vol paarse en roze lupinen, bergzicht recht voor de voorruit.

Let op: vanaf het bordje is het nog zo’n 10 km en een deel van de route loopt over een niet-geasfalteerde private weg. Zeer traag rijden is de boodschap! Omdat de Clay Cliffs op privaat terrein liggen, wordt er een bijdrage van 5 NZD per auto gevraagd, te deponeren in een doos aan de toegangspoort. Het geld dat op die manier verzameld wordt, dient om de weg en de parking te onderhouden.

Vanaf de parking is het een korte, vrij steile wandeling naar de duizelingwekkend hoge wand van zandsteen. Dichterbij zie je echter geen vlakke wand maar een bizarre serie puntige rotsen en grillige vormen in een doolhof van smalle kloven en ravijnen. Een irreële wereld, een decor voor een absurde film, de volmaakte plek om verstoppertje te spelen of een geologisch wonder, miljoenen jaren geleden ontstaan uit slib en grind afgezet door oude gletsjers. Uiteindelijk hebben wind en regen en erosie de kleikliffen hun huidig spectaculair uitzicht gegeven.

Clay Cliffs = het stof en de steentjes van de gravelweg en de 5 dollar fee dubbel en dik waard.

Op stap nummer 2: Lake Pukaki

In de voortuin van Nieuw-Zeelands hoogste berg - Aoraki / Mount Cook – ligt een meer met een gigahoog Instagramgehalte. Lake Pukaki, met zijn merkwaardige turquoise kleur, is zonder twijfel het meest gefotografeerde meer op het Zuidereiland. Plak in je foto nog de besneeuwde toppen van Mount Cook en wat warrige wolken en voilà, heel wat hartjes gescoord!

Lake Pukaki is een gletsjermeer op 525 m hoogte dat vreemd genoeg nooit dichtvriest, zelfs niet bij extreme negatieve temperaturen. Smeltwater van gletsjers in de Zuidelijke Alpen vloeit via de Tasman rivier in Lake Pukaki en brengt microscopisch kleine rotsdeeltjes mee. De weerkaatsing van de zonnestralen op die deeltjes zorgt voor de bijzondere kleur van het water.

Maar wat een teleurstelling na een rit van 45 minuten naar het Punatahu Visitor Centre aan de oevers van Lake Pukaki. Grijzig blauw, baby blauw, zacht blauw, alle tinten blauw en niks turquoise. En dat fantastische spiegelbeeld van de bergtoppen op het wateroppervlak kunnen we ook wel vergeten. Meer dan een wolkerige foto van Mount Cook zit er vandaag niet in.

Met een oppervlakte van 179 km² is Lake Pukaki het grootste meer in de regio en langs de oevers zijn er dan ook verschillende viewpoints met parking, shop en coffee corner (altijd welkom tijdens een uitstap) en vaak ook met een monument of gedenkteken en infoborden over de streek. Zo staat er bij het Punatahu Visitor Centre een levensgroot bronzen beeld van een Himalaya tahr, familie van de wilde berggeit. Van 2 kuddes en 11 geiten naar het overweldigende aantal van 40.000 naar een bedreigde soort, dat is in het kort de geschiedenis van dit ongewone dier in Nieuw-Zeeland. Inderdaad een leuk weetje!

Met een koffietje in de hand genieten we, ondanks de wolken en het niet-turquoise water, toch van de ongelooflijke aantrekking van het rimpelloze water omringd door de verre bergen.

Op stap nummer 3: The Church of the Good Shepherd

Op slechts een half uur van Lake Pukaki ligt die andere, ontzettend populaire hotspot die je vast en zeker ook al voorbij zag komen op Instagram: een klein simpel kerkje in een prachtige setting van fluweelblauw water, hardgrijze bergen en okergele tussockgrassen.

Wat je niet ziet op de foto’s en wat toch wel een domper op de verwachting zet: de tourbussen en campers en auto’s staan geparkeerd tot vlak aan de ingang van de (gelukkig) omheinde kerksite. Een vroeg of een laat bezoek of op de middag arriveren, zoals wij, helpt om de drukte te ontlopen.

Hou er rekening mee dat de hekken enkel toegang geven tot de puur nature landschapstuin waarbinnen het kerkje ligt. Die hekken werden in 2017 geplaatst omdat de meer dan 600.000 bezoekers per jaar een ernstige bedreiging vormden voor de fauna en flora in de omgeving van het gebouwtje. The Good Sheperd Church zelf is gesloten voor publiek en wordt enkel na afspraak en een donatie van 50 NZD per 2 personen geopend. Toeristen hadden in het verleden nogal eens de neiging om erediensten te verstoren voor die oh zo noodzakelijke foto! Op zondag kan je wel de anglicaanse kerkdienst bijwonen want dit is nog steeds de enige kerk in Lake Tekapo.

Geklasseerd als monument, staat de “Kerk van de Goede Herder” al sinds 1935 sterk en stoer en fier op de zuidelijke oever van Lake Tekapo, gebouwd met natuurlijke materialen uit de directe omgeving en opgetrokken ter ere van God en de hardwerkende pioniers van de Mackenzie regio. Een van die hardwerkende pioniers, herdershond Friday, kreeg op een paar passen van de kerk zijn eigen monumentje.

Dat uitzicht op deze plaats de grootste troef is, wordt duidelijk gemaakt door het grote raam net boven het altaar (zichtbaar aan de achterkant van het kerkje). Volg je hier een eredienst dan krijg je letterlijk een godsgeschenk aan schoonheid kadoo.

En al is de kerk zelf gesloten en moet je rijtje schuiven voor je foto’s, het heeft iets heel ontroerends, dat eenvoudige gebouwtje op die landpunt, omringd door water en bergen. Of zoals Peter Hurricks het zo mooi verwoordde:

“Somehow the setting and the church combine to speak of God to those who enter and pause in the midst of their busy lives.”

Meevaller: alhoewel het seizoen bijna ten einde is, kunnen we nog net de laatste lupinen bewonderen die tussen november en januari de graskanten en de velden rozig en paarsig kleuren.

Op stap nummer 4: Lake Tekapo

Van The Good Sheperd Church over de Maclaren Footbridge (maak een stop voor een mooie overzichtsfoto) loop je zo het kleine centrum van Lake Tepako in. De sfeer in het stadje, met dezelfde naam als het fotogenieke meer, kan het best omschreven worden als laidback en gemoedelijk of “op ’t gemak is ook oké”. Lake Tekapo lijkt uitsluitend te bestaan uit vakantiehuizen, resorts, lodges, hotels en motels met een flinke keuze aan cafés en eethuisjes en daartussen winkels die vooral afgestemd zijn op toeristen (outdoors voorop!). Die komen met busladingen tegelijk aan voor het pittoreske meer.

Lake Tekapo is, net als zijn buur Lake Pukaki, een gletsjermeer met een onwaarschijnlijk fel blauwgroene kleur. Voeg daarbij de omringende bergen van de Southern Alps en je weet meteen waarom Lake Tekapo een topattractie is.

Droom je van een onvergetelijke sterrenhemel? Lake Tekapo en omgeving zijn dan echt the place to be als erkend UNESCO Dark Sky Reserve, één van de grootste van slechts 21 in de hele wereld. In het gebied van 4367 km² is zo goed als geen luchtvervuiling te bespeuren. Ideaal en reden genoeg om een observatorium te zetten op de top van Mount John. Je kan er naartoe wandelen en de melkweg, de planeten en de sterren ontdekken tijdens een astronomy tour!

Lunchen in Lake Tekapo is een serieus dilemma. Zoveel om uit te kiezen: Japanse, Chinese, Koreaanse, Europese en lokale Nieuw-Zeelandse keuken. Twijfel, twijfel en de winnaar is … een kom superlekkere Japanse ramen.

Onze innerlijke mens versterkt, we zijn klaar voor de laatste uitstap!

Op stap nummer 5: Lake Tekapo Peninsula Walkway

Dat wordt een luie wandeling van een gemakkelijke 5,6 km die start aan Godley Peaks Road, 20 minuten rijden van het centrum van Lake Tekapo, richting het Mount John Observatory. Een klein bordje, een al even kleine parking aan een bosje dennenbomen, dat is het begin van de Peninsula Walkway die in een lus langs de westelijke oever van Lake Tekapo loopt.

Alleen al voor de uitzichten moet je deze trail doen. Je kijkt naar een postkaartlandschap met een helderblauwe meer, imposante bergen met witte sneeuwplukken op de toppen, zonnig goudgele gras doorspikkeld met de bleekroze bloemetjes van de confettistruikjes en de groengrijze vlek van Motuariki Island.

Maar … er zijn een paar maars! Let extra goed op de oranje paaltjes die het pad markeren. Af en toe verdwijnen die - verdwalen is dan het resultaat en natuurlijk geen ander wandelmens te bespeuren op de grote open vlakte. Gevoel voor richting en wat herkenningspunten in de verte helpen ons uiteindelijk weer op de goeie weg.

Let ook op voor konijnenholen – die merk je niet altijd op in het hoge tussockgras. Dat stekelige gras is een ander probleem, vooral met wandelschoenen met een mesh bovenkant. Na 2 uur wandelen zien die eruit als een speldenkussen, vol piepkleine stekeltjes. Niet meer goed te krijgen, ze zitten er nog altijd in. Een gratis stekelig Nieuw-Zeelands souvenir!

En tenslotte: er is geen plekje schaduw te vinden op de ganse route en er zijn ook geen voorzieningen zoals toilet of drinkwater. Dus zonnecrème en petje meenemen en zelf voor water zorgen is een must. Rest er verder alleen nog het pure genieten!