Nooit gehoord van de onfortuinlijke commandant Adolphe Rasquin? Wij ook niet maar de mens heeft wel een wandelroute op zijn naam. Van een stuk ‘wereldoorlogen’ geschiedenis met een neergestort vliegtuig, hevige gevechten rond een verdwenen boerderij naar kapelletjes en een abdij, langs heide en bos, waterplassen en wuivend riet om even later stil te staan bij kunst en gedichten, dit wordt een heel afwisselend wandelparcours van iets meer dan 22 km.
Anders dan vermeld op de site van routen.be, begint deze wandeling niet aan het Fort van Bornem maar aan knooppunt 102 en dat vind je schuin tegenover café ‘De Waggel’ in Puurs-Sint-Amands, een prima startpunt want er is parking aanwezig en een nog beter eindpunt want hier drink je de perfecte warme chocolademelk.
We lopen een eindje mee met de oude spoorweg Puurs – Dendermonde, slaan een modderig landweggetje in en laten ons begeleiden door vroege vogels in de grijze februarilucht. Het oude station van Oppuurs laten we links liggen, huizen maken plaats voor velden en weiden …
Het Vlaamse platteland herstelt langzaam van een natte winter.
Het Glidermonument, weggestopt onder kale bomen, is een eerste verwijzing naar een wereldoorlog gebeurtenis. Hier stortte in 1944 een Amerikaans zweefvliegtuig neer met als treurige balans de dood van alle 7 inzittenden. Wat verder op de weg zijn alle sporen van de gevechten aan de Kraeyhoef tijdens WO I voorgoed opgeslokt door het omringende landschap. Er rest enkel het infobord als stille getuige.
Een herdenking, een herinnering, nog steeds ergens oorlog.
Tussen knooppunt 33 en 34 duiken we het bos in of eigenlijk het gebied van Hoogheide waar bos en heide elkaar afwisselen en waar hard gewerkt wordt om de natuurlijke inheemse vegetatie te herstellen.
De bewoonde wereld is nooit erg ver in Vlaanderen, het wandelpad gaat achter de tuinen van de Bornemse burgers door, maar ook kapelletjes zijn nooit erg ver. We spotten een mooie in wit en blauw uit 1837. Een voorzichtig duwtje aan de deur laat ons ook stilletjes binnenkijken.
Dwars door de velden komen we terecht in Speelbos Nonnenbos, een heerlijk stukje natuur met de onvermijdelijke sloten en plassen waar we deze keer (gelukkig) zonder natte voeten over geraken (met dank aan de aanwezige boomstammetjes). Kreken en beken lopen in rechte streepjes door het drassige groen: dit is het gebied van de oude Schelde en de Scheldemeersen.
Een prachtige dreef van stoere eikenbomen leidt naar de verre horizon en wenkt ons hem te volgen. Wij moeten jammer genoeg een andere kant op, richting Bornem-centrum en knooppunt 4. Dat brengt ons langs creatieve vogelhuisjes, rozerode camelia, gele krokusjes, witte prunusbloesems en bleekroze helleborus. De lente ontwaakt op kousenvoetjes.
Voor een ontdekkingstocht doorheen de Sint-Bernardusabdij van Bornem is er op deze wandeling te weinig tijd maar het is zeker een goed idee om een bezoek aan de abdij, de bibliotheek en de tuinen op het ‘niet-vergeten-doen’ lijstje te zetten. Meer dan een blik op de hoge kerktoren, de eindeloos lange parkmuur, de boomgaard en de kruidtuin zit er niet in vandaag.
Recreatiedomein ‘Breeven’ zorgt voor een rust- en pauzepunt langs de tocht. het gedicht en de ontmoetingsbank hoeven geen verder uitleg.
Een picknicktafel aan de speeltuin wordt in 1,2,3 omgetoverd tot lunchbar met meegebrachte koffie en boterhammetjes. Het geeft ons nieuwe energie voor de resterende 10 km.
Rustige plattelandsstraatjes en kapelletje nummer 2, veldwegen en een infobord over platgebrande boerderijen in WO I, de kilometers tikken gezwind aan! We naderen het Fort van Bornem en voor commandant Rasquin willen we graag een omweg maken. Het fort zelf ligt immers niet aan de knooppuntenroute maar in een zijstraat. Vakantiehuisjes langs de oevers van de brede walgracht, vissers en een cafetaria, het fort van Rasquin is 110 jaar na zijn dood (hij pleegde zelfmoord) een plek van ontspanning geworden.
Geen kanongebulder meer, geen bomen te kappen voor een beter zicht op de vijand, geen boerderijen om plat te branden, geen soldaten die in primitieve omstandigheden met een schamel loon moeten zien te overleven. Het laatste bouwwerk van de fortengordel rond Antwerpen heeft dramatische tijden gekend, al is er nooit zwaar gevochten en had het fort een meer logistieke functie.
De zwart uitgeslagen gevel is vandaag een triest symbool van de moed en de opoffering van de artilleriecompagnie die hier ooit gelegerd was. Enkel de vleermuizen zijn gebleven.
Voorbij verdwaalde groene kolen en achtergebleven prei, voorbij de oude stoommaalderij (nu schitterend verbouwd tot woonunits) en het kleurrijke kunstwerk ‘The Peppermill’, lopen we via de oude spoorlijn terug naar knooppunt 102, het beginpunt, waar die lekkere, welverdiende chocolademelk op ons wacht!
Begin- en eindpunt: Café De Waggel - Heidestraat 206, Puurs-Sint-Amands
Reactie plaatsen
Reacties